'PVV'ers zijn oorlogshitsers'

Beste mensen,
Nederland verkeert sinds zondag in een hel, een hel waar onze ogen en harten te dichtgemetseld zijn om het te zien of te voelen. Wat mij in deze zaak erg pijn doet en kwaad maakt is dat ik vanaf zondag zit te wachten op de man waar 1,5 miljoen mensen op gestemd hebben, omdat hij de beste man was voor ons land. Ik ben nog steeds aan het wachten op het moment dat deze man het hele volk gaat oproepen om in opstand te komen om de pedofilie-terreur aan te pakken. Wat sinds zondag zich afgespeeld heeft in ons land is duizend keer erger dan wat zich afgespeeld heeft in Gouda of Tilburg, daar waar deze man ons land beticht van straat-terreur. Het gaat mij hier niet om de afkomst van het tuig dat de problemen veroorzaakt, maar om de problemen waar ons land nu mee te maken heeft. Ik hoop dat deze man nu zijn ogen en zijn hart open doet en kijkt en voelt wat deze ouders en hun kinderen voelen op dit moment.
Via deze weg wil ik alle mensen in Nederland ongeacht geloof, ras of achtergrond vragen om samen 1 minuut stil te staan en te bidden tot Allah (God) of hoe je hem mag noemen om te vragen onze ogen en harten open te maken om echte problemen die ons aan gaan, te zien, te voelen en te bestrijden, want bij de man waar 1.5 miljoen mensen in geloven zijn, zijn ogen en zijn hart dichtgemetseld. Hij ziet alleen de problemen, die geen problemen behoeven te zijn, zodat het in ons land nog beroerder wordt, maar beslist niet veiliger.
Deze kinderen zijn de toekomst van dit land, ze zijn diegenen die dit land over 20-30 jaar zullen regeren, dus ik vraag het aan u allen, nogmaals samen de bidden om voor ons deze onzichtbare problemen zichtbaarder te maken.
Geert Wilders succes met je oproep, maar u vergeet één ding; in de verkiezingscampagne oproepen dat je Nederland terug wilt geven aan de Nederlanders en nu roep je de Wereld op om Iran terug te geven aan de Iraniërs en de Palestijnen te laten verhuizen naar Jordanië en Israël terug te geven aan de "Israëlieten". En Nederland zit met haat en leed en ontevreden mensen.

EU Ambassade in Niger

Vandaag wordt in de begrotingscommissie van het Europees Parlement gestemd over een voorstel om in het Afrikaanse land Niger een EU-ambassade te openen die meer voldoet aan de wensen van de EU. Hoewel de overheid van dat land gratis grond aanbiedt voor het bouwen van de EU-ambassade in het kader van de nieuwe buitenlanddienst van Ashton, vindt de EU het noodzakelijk om voor een bedrag van ruim 1 miljoen euro land van de Franse ambassade te kopen, omdat die in een ´veel betere wijk´ staat. De bouw van de beoogde EU-ambassade zal ruim 3 miljoen euro bedragen, omdat de huidige huisvesting ´niet erg representatief is´, aldus de EU. Verder zullen er de nodige kosten voor beveiligingsmedewerkers moeten worden gemaakt, gezien de activiteiten van Al Qaida in Niger. Die kosten worden geschat op 355.000 euro per jaar.

Tegelijkertijd is de nieuwe buitenlanddienst van Ashton bezig een gebouw in Brussel te huren voor het toekomstige hoofdkantoor. Omdat er nogal haast is met het EEAS- project is de normaal vereiste aanbestedingsprocedure niet correct gevolgd. De EU is daarbij ingegaan tegen haar eigen regels. De jaarlijkse huurkosten voor het EEAS hoofdkantoor zullen ruim 12,5 miljoen euro bedragen naast de inrichtingskosten voor het gebouw a 20,7 miljoen euro. Daar komen nog de jaarlijkse beveiligingskosten en vaste lasten bovenop. PVV Europarlementslid Lucas Hartong: “Ik vraag me werkelijk af hoelang deze idiotie nog wordt getolereerd. Ik hoor er de gevestigde politieke partijen uit ons land niet over. De PVV verzet zich hevig tegen deze geldverspilling omdat niemand in Nederland erom heeft gevraagd en de EEAS op volstrekt ondemocratische wijze is doorgedrukt. Nu zien we de directe gevolgen ervan in de vorm van enorme kosten en dat in een economisch moeilijke tijd. Ik ga hier zeker vragen over stellen aan de Commissie.”

S' Morgens vroeg

Het is altijd spannend als wij naar Niger gaan, Woensdag 16 december 2009 om kwart voor zeven ging de bel, dat was Jo een vriend die ons naar het vliegveld Dusseldorf zou brengen. Toen wij de koffers begonnen in te laden, zei hij dat ik nog een plaats moest vrijhouden , want de vriend van zijn dochter ging ook mee, “maar ze kunnen in de kofferbak zitten”, ik kijk hem aan maar ik dacht wel dat het een grap moest zijn, maar niets is minder waar, hij meent het.
Wij hebben negen koffers vol, met vanalles wat men kan gebruiken: kleding, schoenen, handdoeken, noem maar op, en ieder van ons heeft zijn eigen trolly, vol met van alles erin, ik heb zelfs naast mijn trolly, een laptoptas, ja! ja! Laptop je hoort het goed een geitenhoeder met een laptop, en nog een camera-tas.
Wij hebben alles ingeladen en de kinderen waren klaar dus wij kunnen vertrekken richting Landgraaf, waar de dochter van Jo en haar vriend klaar staan om in de kofferbak te kruipen.
Toen wij daar aankwamen, haalde Jo een zwart doek en een rol plakband uit en riep hij “houd even vast Aba” , ik moest het doek met plakband aan de binnenkant van de achterruit vastplakken zodat niemand kan zien wat er in de kofferbak zit.
Jo’s dochter en haar vriend gingen achter in zitten en de klep ging dicht, “rijden maar” zei Jo tegen mij. “De TOM TOM staat goed ingesteld” zei Jo “als het goed is, rijdt je tot aan de deur” zei hij nog eens, maar vanaf toen begonnen de problemen al, want ik moest binnendoor rijden, God weet waar we zaten, het leek wel klein Zwitserland. Toen we even stopten om de TOM TOM te controleren bleken we op een stopplaats voor gehandicapten te staan, één ervan deed verwoede pogingen om in het busje te stappen, pas toen mijn vrouw hem in het Duits uitlegde dat het een privé busje was, staakte hij zijn poging om in te stappen. Daarna ergens onverwachts,kom ik toch de autobaan tegen richting Dusseldorf. Mijn vrouw die naast mij zit en de kinderen achter in, hadden vanwege hun angst te laat te komen bijna niets gezegd onderweg.
Je kent het wel, ik moest die stomme TOM TOM volgen, ik ken de wegen niet en daar waren overal werkzaamheden ieder kant die de TOM TOM mij uitstuurde, mag ik niet in, dus ik moest iedere keer om keren of wordt ik naar een andere kant gestuurd. Ik heb stress en heb mensen in de kofferbak wat verboden is, en ik moest op tijd in Dusseldorf zijn.
Op een gegeven moment ben ik gewoon blind gaan rijden, dat ding ging zelf de juiste weg zoeken en ik maar door die dorpen, dorp in dorp uit, totdat ik de weg tegenkwam richting Dusseldorf, Ik heb het hem toch onderweg wat geknepen, want ik was bang dat iets geks zou gebeuren, dan hang ik met mijn busje vol met koffers en twee mensen in de kofferbak wat helemaal verboden is.
Om twee minuten voor negen zijn wij in Düsseldorf aangekomen en het was ruim op tijd gelukkig maar, wij hebben alles snel moeten uitladen, en Jo’s dochter en haar vriend de sleutels van het busje overhandigd en uitgezwaaid, nu zoeken met alle die bagage naar de balie van Afriqiyah.
Na het inchecken kan ik pas ademhalen. Want ik was bang dat wij te veel bagage hebben, maar aangezien dat wij voor vijf man tickets betaald hebben, valt het aantal kilo’s, die wij hebben mee,wij hebben ingecheckt, nu wachten op het vliegtuig. Het was maar 2 uur vertraging.
Om half vijf landen wij in Tripoli, om 20.00 uur zou het volgende vliegtuig vertrekken, om half twee ’s nachts hebben wij de volgende vlucht, slechts 5 en een half uur vertraging. Wat eigenlijk nog een geluk is geweest, want het zag ernaar uit dat wij zouden moeten overnachten op vliegveld Tripoli, en geloof me dat is geen lolletje. Om half vijf ‘s morgens zijn wij in Niamey geland, daar wacht Faycal op ons met de auto, na alle contrôles, hebben wij alle bagage ingeladen en naar onze logeerhuis gereden, waar wij paar dagen verblijven voor dat wij verder reizen naar Tahoua 700 km verder.
17 december 2009 om negen uur ’s morgens worden we in paniek gewekt door huilend kinderen, want er waren veel muggen in hun klamboe, met wat knuffelen en sussen zijn ze tot rust gekomen, om 12 uur ben ik samen met Lamin en onze bewaker Housseini naar de winkel gegaan om wat spullen voor het huis schoon te maken, want het huis was helemaal onder het stof.
Om half twee zijn wij even de stad in gegaan om wat te eten, want wij hebben helemaal niets in het huis behalve stof, bewaker Housseini ging het huis helemaal schoon maken, toen wij terug waren uit de stad was alles schoon.

Zand tussen je tanden

18 december 2009 heb ik een afspraak met de Minister van Binnenlandse Zaken dhr Abouba Albade, om half elf belde hij mij op om te zeggen, dat hij om elf of twaalf uur naar ons komt. Ik in paniek natuurlijk, de Minister die naar ons toe komt en ik heb helemaal niets in huis, hoe moet ik straks die man ontvangen? Ik heb liever dat ik naar hèm toe ga dan dat hij naar ons komt.
Ik heb tegen mijn vrouw gezegd dat de minister naar ons komt, ik heb alles snel wat opgeruimd, mijn vrouw die ging zich snel opmaken voordat de minister kwam. Want je probeert toch wat netter te zijn voor zo een man.
Om half twaalf ging de telefoon, ja de minister komt er zo aan, op dat moment was Faycal ook op bezoek bij ons, die zei “ik ga, ik bel je straks”, ik zei, “wacht je niet tot dat de minister er is?” “Nee”, zei hij “het is beter dat ik jullie alleen laat met dat soort zaken kun je beter alleen met hem zijn, daarom komt hij ook naar jouw.”
Om twaalf uur wordt er geklopt aan de poort, want wij hebben geen bel. De bewaker deed open, ik stond op om de man te verwelkomen, tot mijn verbazing stond iemand anders aan de deur dan de Minister. Ik een de hand gegeven natuurlijk en hem naar binnengeleid, mijn vrouw komt ook een hand geven, ze dacht dat het de Minister was natuurlijk, want zij kent hem niet.
Hij ging even zitten en vertelde, dat hij door de Minister is gestuurd om ons te verwelkomen, want de Minister zelf is verhinderd. Door de een of ander redenen kan hij niet komen, maar wij hoeven ons geen zorgen te maken, wij kunnen een vervolgafspraak maken.
Wij hebben wat gepraat en hij moest snel weg, want het vrijdaggebed begon zo. Ik heb hem tot aan de poort geleid en hij zou mij bellen voor een vervolg afspraak. Hij was een hele rustige en aardige man, maar ik blijf het vreemd vinden, maar ja, het zij zo, dat soort mensen hebben ook een druk leven.
Om half twee ben ik samen met mijn vrouw en de kinderen naar de stad gegaan om ons favoriet restaurant te bezoeken. Toen wij daar aankwamen zat er nog een blanke vrouw wat te drinken. Wij hebben wat te drinken besteld, jammer genoeg heeft ons restaurant een andere eigenaar. Wij hebben te lang op eten moeten wachten, de kinderen beginnen zich te vervelen en worden geplaagd door vliegen en op zo een warme dag is dit voor de kinderen niet leuk.
Zaterdag 19 december 2009 om elf uur ’s morgens heb ik een afspraak bij het Ministerie, om half elf stond Faycal bij mij voor de deur met zijn motor (Yamaha), ik ben bij hem achterop naar het Ministerie gereden. Tien voor elf waren wij bij het kantoor van de secretaris van de Minister. Het hele binnenhof lag open, er werd gewerkt aan de waterleiding die kapot was.
Bij het binnenkomen, stond een hele stevige donkere meneer aan de deur, hij deed open en vroeg “wat kan ik voor jullie doen?”, Faycal antwoordde “wij hebben een afspraak om elf uur”, hij kijkt somber op zijn horloge en zei “gaat u maar zitten”.
Even later komt hij terug en riep hij, “jullie kunnen verder naar binnen gaan”, toen wij binnen waren, zag ik iemand achter een bureau met een berg papieren zitten. Ik zag meteen dat het iemand anders was dan degene die ik al kende. Even wat handen geschud en hij zei meteen “ wij kennen elkaar niet, maar ik heb wel van je gehoord”.
Ik dacht dat wij alleen maar even kennismaking komen maken, maar hij zegt gewoon “wij gaan dadelijk kijken of minister tijd heeft voor jullie”, wij hebben wat gepraat over allerlei onderwerpen en over Nederland natuurlijk, want dat was interessant. Hij had het over de haven van Rotterdam daar worden heel veel goederen over de hele wereld verscheept.
Even later ging zijn telefoon over, voor de zoveelste keer. Na het telefoon gesprek zei hij “kom wij gaan naar de Minister. Wij zijn samen met hem daar naar toe gegaan. Bij aankomst bij de Minister net als gewoonlijk, ging hij stil staan met zijn voeten tegen elkaar en met zijn hand tot aan zijn voorhoofd en zegt hij saluut, ik denk, “au” moeten wij dat ook doen? maar het was niet nodig, híj hoort zijn baas op die manier te begroeten.
Wij hebben handen geschud en moesten even gaan zitten, wat herinneringen opgehaald. De Minister vroeg zelfs “hoe gaat het met je vrienden die je de vorige keer meegenomen had en het project?”, hij vroeg nog eens, “hoe is gegaan met de ingezamelde spullen?” Op dat moment was ik wel even in paniek, maar ik heb me proberen te beheersen.
Ik wist dat hij mij dat zou vragen, want ik heb hem zo vaak daar over gebeld toen Ruud in Algerije vast zat met vrachtwagens vol spullen. Ik heb het hem uitgelegd hoe de stand van zaken is. Hij zei ook tegen mij dat zo veel mensen bij hem geweest zijn, maar hij kan zich niet herinneren, dat Ruud bij hem is geweest.
De Minister zei tegen mij “ik heb je beloofd, dat ik jou met jouw project aan de president Mamadou Tandja zou voorstellen, maar de president heeft het op dit moment te druk, hij is elders in het land wegens verkiezingen, maar je bent toch voor familiebezoek? Als je terug komt vanuit Tahoua bel me dan even voor het maken van een nieuwe afspraak”.
Ja, ik heb het ook aan de telefoon gezegd, dat ik naar Niger kom alleen voor familiebezoek, niet voor het project, als het bezoek aan de president niet kan is ook geen probleem, maar hij zei “nee nee dat heb ik je beloofd en dat doe ik ook”.
Wij moeten gaan, want er staan andere mensen te wachten, die ook allerlei zaken komen bespreken.

Huttje bouwen

Zondag 20 December 2009, om tien uur ’s morgens heb ik een afspraak met een familie lid van mijn vriend Moussa Ag Kayna, weet je wel van groep Toumast die ik paar dagen te voren gebeld had in verband met dat ik een auto zocht, die mij en mijn gezin naar Tahoua kan brengen. Moussa heeft familie in Niamey wonen, hij weet waar ik een auto kan huren.
Abdoulatif, zou om tien uur bij mij zijn om onze bagage naar de Rinbo, het busvervoer in Niger, die onze bagage naar Tahoua zou brengen, maar om tien uur was hij er nog niet, dus ik hem gebeld om te vragen waar hij blijft. Hij zei, “ik dacht dat je mij eerst zou bellen om te zeggen hoe laat ik bij u moet zijn”.
“Ach ja, wij hebben toch een duidelijke afspraak om tien uur, maar ja kom je nu dan?” “Ja”, zei hij, “ik kom er zo aan”, En dat klopte ook, hij was snel bij ons. Wij hebben snel alles ingeladen en door gereden naar de Rinbo, even van tevoren heb ik met mijn vrouw overlegd hoeveel het vervoer van de bagage mag kosten. Bij Rinbo aangekomen, moesten wij door een poort binnen rijden, en toen komt een meneer naar ons die vroeg of iemand mee zou rijden met de bagage. Ik zei, “Nee, wij willen alleen de bagage mee sturen naar Tahoua”, eerst was hij met zijn hoofd aan het schudden, maar daarna zei hij oké.
Maar wat gaat het kosten? Hij zei 30 duizend CFA, ik zei,”nee, dat zijn maar zeven koffers en een zak met schoenen, ik geef u 18 duizend CFA”, “is goed”, zei hij, “nu moeten jullie de namen op de bagage schrijven en u krijgt een briefje als bewijs. Ik heb ook de naam van mijn oom Albachir en zijn telefoon nummer op gegeven.
Kom zei ik tegen Abdoulatif, breng je mij terug naar huis? Bij thuiskomst zei ik tegen hem “morgen om acht uur willen wij vertrekken naar Tahoua, ben je dan op tijd?” “Ja”, zei hij “is geen probleem”.
Maandag 21 december 2009 om tien voor half acht ’s morgens, belde Abdoulatif mij op en zei atuf Alumnak maak je kameel reeds klaar, ik zei “ wat is er?” Ja, zei hij, ik ben zo bij je om te vertrekken naar Tahoua. Ik zei oké, wij zijn zo klaar, vijf voor half acht stond hij al voor de deur.
Met behulp van Housseini hebben wij snel alles ingeladen, en kunnen wij vertrekken. Nu nog afscheid van Housseini nemen en uitzwaaien en wij zijn vertrokken. Onderweg zei Abdoulatif tegen mij “heb je wat geld voor mij om te tanken?”.
Ik zei, “ ik heb alleen euro’s, maar misschien kan ik bij de tankstation wat wisselen?”, toen wij bij het tankstation aankwamen, vroeg ik een van de mannen die daar werkte of ik hier euro’s kon wisselen. “ja zei hij, hoeveel wilt u wisselen? Ik zei vierhonderd euro.
Ik zei tegen Abdoulatif je kan tanken, nadat wij getankt hebben, zijn wij echt vertrokken richting Tahoua. Even voorbij het vliegveld buiten de stad Niamey zegt Abdoulatif, “kijk een open veld, een groot open veld, hier wordt een nieuwe vliegveld gebouwd”.
Even voorbij Doutchi brak de airco-V-snaar van de auto, dus wij moesten vanaf daar ongeveer 300 km zonder airco rijden. Abdoulatif was in paniek, omdat alles van de auto automatisch was, gingen alle electronische schakelaars uit.
Maar dat was niet gevaarlijk voor de motor van de auto, dus wij konden er gewoon zo mee rijden. Om half drie ’s middags zijn wij in Koni aangekomen, daar hebben wij wat gerust en gegeten en heeft de kok van Abdoulatif toeareg-thee gemaakt.
Elke reis die ik naar Niger meemaak, gebeuren bijzondere dingen, zoals dit keer, dat ik na een achtervolging van een politieagent erachter moet komen, dat wij door een burgemeester van Abala naar Tahoua gebracht worden.
Nl.tussen Dosso en Doutchi hebben wij twee auto’s en een motoragent langs de kant gepasseerd, die motoragent kwam achter ons aan vliegen, mijn vrouw zag hem naar ons zwaaien terwijl hij constant naast onze landcruiser opreed, toen riep zij; “wij worden achtervolgt door een politieagent, wij moeten stoppen”.
Abdoulatif ging even aan de zijkant staan, en ik hoorde de agent zeggen “Assalamu alaikum mere Abdoulatif”, “Alaikum assalam”, antwoord hij, en toen ging het ratatata in de lokale taal Haussa.
Ik hoor hun vertellen over de goede samenwerking in de stad Abala.
Even later haalde Abdoulatif een briefje van duizend CFA uit zijn zak en het verdween in de handen van de politieagent. Het werd tijd om afscheid te nemen nu kunnen wij doorrijden.
Even later zei Abdoulatif tegen mij zeg, “tegen je vrouw, dat het geld dat ik aan de politieagent gaf ,was gewoon zo maar, niet dat wij iets verkeerd deden of zo”, dat heb ik volgens mij niet vertaald aan mijn vrouw.
Toen haalde hij een document uit zijn zak en zei hij “kijk, ik ben de burgermeester van Abala” dat heb ik wel aan mijn vrouw vertaald, want ik was van verbazing helemaal weg, wat is dat weer, ik wordt door de burgermeester naar Tahoua gereden.
Om half drie waren wij in Koni aangekomen, een stad voor Tahoua waar ik vandaan kom, daar hebben wij wat gegeten en gedronken. Vanaf daar heb ik mijn oom gebeld om te zeggen dat wij er bijna waren.
Om zes uur s’ avonds zijn wij in Tahoua aangekomen. Mijn oom zei, dat wij voor het ziekenhuis van Tahoua moeten zijn, hij zou daar op ons wachten. Toen wij daar aankwamen, was hij er nog niet. Ik ben uitgestapt om te kijken waar hij is, toen zag mijn vrouw hem op een brommer aankomen. Ik ben weer ingestapt en achter hem aangereden naar het huisje waar wij twee dagen logeerden.

Geboren in een hut

23-December 2009 zijn wij door gegaan naar Inadougoum, het dorp waar mijn moeder woont. Daar zouden wij een week verblijven, om twee uur s’ middags zijn wij aangekomen in het dorp. Net als altijd toen de auto aankwam, kwam het hele dorp op ons af, incl mijn moeder natuurlijk, na een heel lange begroeting en na vele vragen mogen wij naar ons logeerhuisje.
Je denkt nu kan je even uitrusten na een lange reis, maar vergeet het maar, want je wordt door alle die mensen bedolven van nieuwsgierigheid en iedereen wil een blik van je ontvangen. Met die aandacht dag en nacht, ga je echt kapot aan.
Ik ging bijna ieder dag met de kinderen op een paard wandelen, dat vinden zij geweldig, ondanks alle die aandacht en drukte van alle die mensen, zijn wij toch acht dagen gebleven in het dorp. Nu moeten wij afscheid nemen van mijn familie, vrienden en dorpbewoners.
01-01-2010 om 24:00 uur een kus met smaak, het is twaalf uur zei mijn vrouw en ze gaf mij een kus en zei proficiat en gelukkig Nieuwjaar, want ik ben gelijk met Nieuwjaar jarig. De kinderen hebben ook een liedje voor mij gezongen, wij horen in de verte wat knallen van vuurwerk en dat in een land als Niger zou je het niet verwachten.
02-01-2010 om half drie s’ middags zaten wij in onze favoriete restaurant in Tahoua, toen hoorden wij sirene van een ziekenwagen keer op keer loeien. Wij vroegen ons af wat er aan de hand was, maar wie moet je vragen, want de mensen die in het restaurant waren zouden ook niet weten wat er aan de hand is.
Om half acht waren wij bij ons huisje, zei ik tegen mijn vrouw, “ik ga even bij mijn oom Albachir, ik ben zo terug”. Kort nadat ik bij mijn oom aangekomen kwam er nog een meneer die van de markt 100 km ten zuiden van Tahoua gekomen was. Hij vertelde dat daar zeven personen omgekomen zijn door overvallers of bandieten.
Toen zei ik “daarom hoorden wij vandaag de hele tijd ziekenwagen loeien”, “ja”, zei hij “er waren ook veel gewonden die naar dit ziekenhuis gebracht zijn, er zijn soldaten naar toe gestuurd er zijn ook soldaten omgekomen, maar hoeveel wist hij niet.
Toen ik terug thuis was, zei iemand tegen mij “er is twee keer iemand voor jouw hier geweest, dat was de overbuurman, die wat spullen te koop heeft.
Ik zei tegen mijn vrouw “ik ga naar de overbuurman, ga je mee?”, “nee”, zei ze want het was al laat in de avond iets over half tien, ik zei “dan ga ik even, ik ben zo terug”, daar aangekomen heb ik een paar spullen voor een vriend in Nederland, die mij wat geld gegeven had om voor hem een paar leren tasjes uit Niger mee te nemen, gekocht.
“Nu moet ik echt gaan”, zei ik tegen de overbuurman “want het is al laat”, toen ik thuis kwam, was het hele terras overvol met alleen maar mannen die TV aan het kijken waren, met een hoop kabaal. Mijn vrouw heeft ze eens streng aangekeken, toen waren ze voor 2 minuten rustig, maar die mannen waren nog lawaai aan het maken toen ik thuis was.
Ik zei tegen mijn vrouw “ik ga tegen hun zeggen dat zij wat rustiger moeten doen, en ik ga naar de WC, want onze WC ligt achter het huis, maar toen ik terug was van de WC ben ik bij die mannen blijven zitten, ook TV kijken.
Rond een uur of twaalf ben ik naar binnen gegaan, maar zij bleven TV kijken. Ik was moe, maar kon niet snel in slaap vallen, even later moest mijn vrouw ook naar de WC, toen ze terug kwam, zei ze er liggen veel mensen in de woonkamer te slapen, hoe kan dat en waarom? Maar ik kan op dat moment geen antwoord geven, want ik weet ook niet waarom die mensen in de woonkamer moesten slapen.
Maar ergens weet ik wel het antwoord, alleen, ik denk dat mijn vrouw het niet kan begrijpen, want dit is Afrika wat je hebt, is niet voor 100% voor jouw alleen. Dat huisje is in werkelijkheid van ons, maar iedereen kan hier komen slapen, want alle die mensen komen voor ons om ons te begroeten, ons te zien, als zij hier willen slapen kan het ook.
Ik denk dat dát de dingen zijn die Afrika qua materieel armer maakt en blijft dan in de westerse wereld, ik snap ook niet waarom ik een schuldgevoel heb, omdat wij hier een maaltijd benutten, die genoeg is voor een hele maand eten voor een gezin hier.
Maar ja, je moet ook niet eten zoals lokale mensen eten, anders worden je kinderen ziek of je zelf, Ik probeer ook, wat ik hier uitgeef aan onszelf, ook de mensen te laten verdienen, zoals gisteren een schoenenpoetser, die, toen ik mijn schoenen liet poetsen, hem vroeg “wat is jouw echte prijs”, hij zei 100 CFA en ik gaf hem 1000 CFA op deze manier probeer ik dat schuldgevoel weg te nemen.

Een lekkere woestijne cola

04-01-2010, vandaag gaan wij naar Niamey om twaalf uur zou de bus komen, maar het is later geworden dan wat gezegd is. Om kwart voor twee komt de bus er aan, bij het instappen was wat chaos, want in plaats van de namen van de mensen op te noemen ging iemand aan de deur staan, en iedereen die een kaartje had ging bij de deur staan.
Nu wil iedereen instappen, dat ging niet zonder moeilijkheden, met duwen en trekken zijn wij toch ingestapt, en vertrokken. Onderweg bij Badigichiri stopt de bus om nog mensen te laten instappen, hoewel er geen plaats in de bus was gingen een paar mensen staan, een van de medewerkers van het vervoerbedrijf komt langs iedereen om te kijken of er plaats is.
Hij leunt naar voor over een stoel voor ons, en vroeg of het meisje naast mij een vervoerbewijs bij zich heeft, ik zei nee, toen zei hij dat zij moest meekomen, ik zei, “waarom?” Hij zei, zij moest gewoon meekomen, ik zei tegen hem dat hij onmiddellijk uit mijn gezicht moest verdwijnen als hij niets te doen heeft, want dit is mijn dochter.
Hij zei “neemt u mij niet kwalijk, ik vraag het gewoon omdat wij plaatsen nodig hebben voor mensen die nu ingestapt zijn”. “Ik zei je toch, je hebt de lijst van alle mensen die betaald hebben of gereserveerd hebben”, toen is hij weggelopen.
Ik kan het gewoon niet hebben, dat de mensen hier de regels niet respecteren. Zij proppen gewoon mensen in de bus, terwijl het niet toegestaan is om mensen zonder zitplaatsen in de bus mee te nemen.
Om half negen s’ avonds zijn wij in Niamey aangekomen. Terwijl ik onze koffer en trolleys uit de bus nam, stond mijn vrouw en kinderen te wachten naast de bus, mijn vrouw krijgt natuurlijk veel aandacht van de lokale bevolking, constant wordt zij aangesproken “Madame, bon arriveé”, un taxi?”, Madame…
Wij werden gelijk door een kruier naar een in een rij wachtende taxi geloodst, alleen deze taxi stond geparkeerd in een rij taxi’s, die kort op elkaar geparkeerd stonden. Wij stapten in, de chauffeur stapt in de auto, start de motor en rijdt de auto achteruit om plaats te maken om tussen de rij uit te komen. Zoals gewoonlijk interesseert het niet dat hij in volle vaart tegen de achterste taxi aanrijdt, in zijn vaart schuift hij de taxi nog een paar centimeter verder achteruit. De andere taxichauffeur, wachtend op een vrachtje roept “kai”, en begon te lachen samen met onze chauffeur. Geen probleem, onze taxi kon nu zonder problemen vertrekken…Blikschade is normaal hier in Niger, als de motor het maar doet. Regelmatig vind je ook een taxi waarvan de voorruit een scheur heeft, de bekleding kapot is, geen binnenspiegel en/of zijspiegels, of zoals wij al eerder meegemaakt hebben, dat de achterbank door de vorige meerijder bevuild is geworden, een paar honderd vliegen bevat, die wij zodra wij gingen rijden met open raampjes naar buiten hebben verwezen.
Aangekomen in hotel Maourey, krijgen wij een kleine kamer toegewezen, die ik absoluut niet accepteer. Na bijna het hele hotel (het is maar klein) geïnspecteerd heb, kies ik een andere kamer. Met de belofte van de receptionist dat wij de volgende dag een grotere kamer zou krijgen, trekken wij hier in. Omdat wij nogal honger hadden, zo laat ’s avonds, verwees een medewerker van het hotel ons naar het dichtstbijzijnde “discorestaurant” aan de overkant. Lekker, je komt er binnen, maar je bent toch buiten, het is toch een soort terras met flikkerlichtjes. Er wordt gevraagd, “wilt u liggend eten of zittend?” Natuurlijk zittend, alhoewel, het ziet er lui uit om op een matras te kunnen eten. Nadat we de menukaart gezien hebben en gehoord dat niet alles te krijgen was vanaf de kaart, besloten we gezien de prijzen, maar gewoon een hamburger te nemen. Na een hele tijd wachten (want je hebt honger), kwam inderdaad een (oud) groot brood(je) met flink gekruid gehakt tussen. Voor de prijs niet te vergelijken met andere restaurants die goedkoper, een lekkerdere hamburger kunnen maken. Dit naar binnen gewerkt en snel weer naar onze kamer, waar deze eerste nacht in het hotel voor mijn vrouw en ik een beetje ongemakkelijk te slapen was op een éénpersoons matras, de kinderen lagen prinsheerlijk op het tweepersoon bed.
Een kleine tip, ga naar een restaurant vóór je honger hebt, want in Niger duurt het lang voordat je eten klaar is, maar als je eten krijgt dan verwacht men dat je het binnen één minuut allemaal op hebt. Lang natafelen is er niet bij.
De volgende ochtend gingen wij lekker ontbijten in een echte lunchroom, met chocolade broodjes/omelet/croissants met koffie,thee,chocomel of jus d’orange. Met een volle maag zijn we toen op zoek gegaan naar het ons bekende weeshuis, die we ook na een kleine omweg, in de hitte, gevonden hebben. Het ligt in een steegje waar, als je hier naar binnen gaat een bord staat met de vermelding dat openbaar urineren een zware boete oplevert. Gezien de stank, trekken de mensen zich hier weinig van aan, een amoniak-lucht zwerft langs je neus, dan maar snel doorlopen… De madame van het weeshuis laat net een paar sponsors uit als wij aankomen, ze is oprecht blij ons te zien. De envelop met geld, die wij aan haar geven, verdwijnt zonder naar de inhoud te kijken tussen het kasboek in. Op de vraag van mijn vrouw of het weeshuis ook problemen heeft met de hoge kosten van voedsel komt er een ietwat bewonderende blik op het gezicht van deze vrouw, dit was een vraag die zij niet verwacht had. Zij vertelt ons, dat vanwege de voedseltekorten en hoge prijzen, de subsidie van de regering ingetrokken is en daardoor is zij blij met alle giften die zij binnen krijgt. Dit keer wordt dan ook het geld niet besteed aan schooluniformen maar aan voedsel.

Niger een vergeten land

06-01-2010 ons laatste dag in Niger, een dag waar wij veel willen doen met weinig tijd, haarvlechten, zwemmen, over de markt lopen, naar de nieuwe brug gaan kijken, bij de president op bezoek gaan. Dat zijn onze plannen voor vandaag. Terwijl mijn vrouw en kinderen in het hotel achterbleven bij een ervaren ‘haarvlechtster” ging ik met Housseini bij hem thuis kijken hoe het zat met de mega-lunch/diner, met een bedrag van ongeveer 40 euro had ik een maaltijd laten bereiden voor diverse straatkinderen. Housseini werd hard aangesproken door een vrouw uit de buurt, die tijdens haar tirade vroeg “Waarom zijn mijn kinderen niet uitgenodigd voor het eten”, waarna Housseini duidelijk aangaf dat het om kinderen ging, die geen familie hadden die voor hen zorgden. Uiteindelijk begreep ze het wel een beetje, alhoewel ze het duidelijk als een gemiste kans zag. Ik kocht voor haar kinderen zakjes melk en ze ging dankbaar haar eigen weg.
Een bezoek brengen aan de president was niet een succes, want na drie kwartier wachten bij de presidenteële woning, komt de secretaris ons vertellen dat de president nog niet wakker was want hij had een zware dag achter de rug, of wij tot negen uur kunnen wachten. Nee, zei ik, wij moeten om half tien naar het vliegveld om onze vlucht naar Nederland te halen. Oh, zei hij, gaan jullie vandaag?, ik dacht dat je de zevende zouden gaan, ja zei ik ons vliegtuig vertrekt om een uur s’ nachts dus wij moeten drie uur voor vertrek bij het vliegveld zijn.
“Oh wat jammer”, zei hij “de president weet van jouw komst en nu ga je weg zonder hem te zien”, ik zei “het kan niet anders, ik vind het ook jammer maar het zit er niet in om Mamadou Tandja te ontmoeten deze keer, maar wie weet volgende keer misschien”. De secretaris heeft ons naar het hotel gebracht, bij aankomst in het hotel, vroeg ik hem of hij even met ons wat wil drinken. Hij stemt ermee in om met ons iets te drinken. Wij gingen op het terras zitten en over de gebeurtenissen praten, hij vertelde mij dat de president onder vuur lag, want er is van alles aan de hand op dit moment in Niger.
De opposities eisen het aftreden van de president en hij wil niet aftreden omdat hij van mening is dat het volk hem herkozen heeft en de opposities geven hun aanhangers de opdrachten onrust in het hele land te zaaien totdat de president zou aftreden. Wij hebben wat gedronken, mijn vrouw is er ook bij komen zitten en een vriend van ons, Faycal. Even later heb ik gezegd “ik kan niet langer met jullie praten, want wij moeten alles snel inpakken de taxi komt ons zo ophalen.
De secretaris zei “ik kan jullie brengen”, ik zei “nee, dat hoeft niet ik heb al de taxi besteld” hij is toen weggegaan. Faycal is nog even gebleven totdat de taxi kwam, met behulp van de hotel medewerkers hebben wij alles snel ingeladen. Op het moment dat ik in de taxi wil instappen zag ik Housseini aankomen, “gaan jullie weg”, zei hij, “ja” zei ik, “waar was je?” vroeg ik. “Ja, ik kan niet zo snel een taxi naar hier vinden”, hij was het meisje die mijn dochtertjes de haren had ingevlochten, naar huis gaan brengen.
Wij zijn vertrokken naar het vliegveld. Daar aangekomen wordt je door veel handelaars belaagd die je van alles willen verkopen, zoals de ene waar wij onze CFA wisselden naar euro. Wij waren met hem bezig, toen wij Housseini uit de taxi zagen stappen, “oh ben je ons achterna gekomen?” Vroeg ik aan hem, “ja”, zei hij, “ik kom jullie uitzwaaien”.
Wij moeten nu binnen gaan inchecken, het is niet vlekkeloos gegaan, want wij hebben alles in één koffer gedaan die met de bagage meegaat, maar de koffer weegt 29 kilo en het moet 24 kilo zijn. Dus wij moeten 5 kilo uit de koffer halen, zo gezegd zo gedaan. Maar toen werd er gezegd, dat onze handbagage te groot was, wij hadden zo’n lokale tas wat zij noemen Gari yayezafi (de stad is mij te warm) als handbagage, een nylon tas met rits die kleiner is dan onze trolleys, maar dat mag niet, het is te groot!!! en daar zitten alleen maar de jassen van ons in, die we nodig hebben in Düsseldorf.

Een waterput droom

Dat moet je allemaal meemaken met vermoeide kinderen, de hele dag bezig geweest met van alles en nu dit allemaal. Nu moeten wij door alle die controles heen naar de wachthal, wachten op het vliegtuig. Allereerst langst de balie “santé”, hier wordt verrassend genoeg gevraagd om de inentingsboekjes. Gemakkelijk, die zit in mijn trolley, ik haal de boekjes eruit, het blijken alleen die van mijn vrouw en kinderen te zijn. “Non, le votre”, ik begin weer te graaien in mijn trolley en nadat mijn vrouw ongeduldig had geroepen “mon Marie il a un bon santé”, lieten zij ons gemoedelijk door. Om twee uur s’ nachts waren wij vertrokken van Niamey naar Tripoli, om half zes s’ morgens zijn wij in Tripoli geland. Nu moeten wij vijf uur in Tripoli wachten voor de volgende vlucht naar Dusseldorf.
Om half twee s’ middags zijn wij in Dusseldorf geland, daar wacht mijn zwager met de auto op ons. Hij heeft ons opgehaald en is toen doorgereden naar de camping Sanlanaco waar hij samen met zijn vrouw woont en ook de verantwoordelijkheid voor draagt. Daar hebben wij wat gedronken en de kinderen hebben een ijsje gegeten (buiten -5 C), daarna zijn wij naar huis gereden. Ik was zo moe dat ik om vijf uur naar bed ben gegaan.
Het was weer een avontuurlijke reis, maar dit is altijd, als ik naar Niger ga gebeuren dingen die ik bijna niet durf te vertellen omdat ik denk dat de mensen mij niet willen geloven. Ik maak dingen mee in mijn reizen die heel bijzonder zijn en ontroerend.
Ik ben al een tijdje bezig met geld inzamelen voor een waterput in Niger, en ik werd in mijn hotel in Niamey gebeld door een kennis van mij in Nederland of ik iets voor hem mee kunnen meenemen. Ik zei “ja”, maar ik wist niet wat, toen zei hij “ik geef jouw telefoonnummer aan mijn familielid in Niamey hij zal contact met je opnemen”, ik zei “is goed”.
Inderdaad die man heeft mij gebeld en zei “ja, ik ben familie van You, die in Nederland woont ik zou iets meegeven wat je voor hem meeneemt”. Ik zei “ja dat klopt You had mij het verteld”. “Ja”, zei hij “ik kom om zes uur bij je bij het hotel”, ik zei “oké geen probleem”.
Wij waren bij een leuk restaurant gaan eten, toen wij klaar waren met eten zijn wij met een taxi naar het hotel teruggegaan. Toen ik uit de taxi stapte zag ik meteen een man in militaire kleding op een stoel voor het hotel zitten, dat was die man die mij gebeld had. Ik loop naar hem toe, en gaf hem een hand en zei “ik ben Abakoula”, ja zei hij “ik ben Mounkayla”, “ik ben familie van You”. “Oh, ja” zei ik “kom wij gaan binnen zitten”.
Ik heb wat te drinken besteld, en we hebben wat gepraat. Toen zei hij “ik heb wat geld dat je zou meenemen naar Nederland voor You”, ja zei ik “hoeveel?”. Hij zei, “wacht even, ik ga het halen”, hij ging om de hoek en nog geen minuut later komt hij terug en haalt hij een pak geld uit zijn zak, “even tellen” zei hij.
Allemaal briefjes van vijftig, honderd en vijfhonderd euro’s, “het is achtduizend en negenhonderd euro” zei ik, “dat klopt” zei hij, ik was even stil, “zoveel geld” zei ik, “waarom doe je het niet via de bank of GWK?”, zei ik. “Dat gaat niet via GWK en via de bank gaat het te lang duren voor dat het in Nederland aankomt” zei hij.
Ik weet niet wat ik moet denken, mijn vrouw zit naast mij, ik gaf haar het geld en ik zei “doe je het in jouw tas even voor mij”, zij kijkt mij zo aan alsof zij ging zeggen ‘ik draai jouw nek om, wat doe je mij nu aan?’, zo veel geld heb ik nooit in mijn leven in mijn handen gehad. Ik heb gelijk een papier en een pen gepakt en aan Faycal gegeven en heb gezegd “maak mij een brief, jij bent de getuige”, Mounkayla zei, “het geld is echt legaal, je hoeft niet bang te zijn als er iets gebeurd.
Ja, eh, ik ga echt niet moeilijk doen als ik tegengehouden word, ik geef het geld af en dan moet You maar zien hoe hij het geld terugkrijgt, maar daar zit ik echt niet mee, waar ik mee zit is dat ik in een omgekeerde wereld zit. Ik ben nu drie jaar bezig met geld in te zamelen in Nederland voor een waterput in Niger, nu moet ik zo veel geld vanuit Niger meenemen voor iemand in Nederland, dat is onbegrijpelijk toch?
Zulk een situatie is mij eerder deze dag ook gebeurd toen mijn dochter, Housseini en ik naar de nieuwe brug gingen kijken werden wij bijna door een Hummer overreden, ik wist niet wat ik zag, een Hummer in Niger, wat moet iemand met zo een Auto hier in Niger? Het land, waar bij elk stoplicht talloze bedelaars je belagen en je gelukkig bent als je een slokje water kan krijgen hier, en zie je iemand in zo een auto rijden, dan valt je niets meer in.
Ik begrijp het gewoon niet meer, ik leef in een omgekeerde wereld, dat is niet een normale wereld meer, dit is een wereld waar de ene probeert te overleven en de andere zwemt in de luxe. De wereld waar de ene zo veel heeft en de andere helemaal niets, de wereld waar verschil tussen arm en rijk zo groot is, maar wat kan een geitenhoeder doen in dit grote verschil? Niets, alleen maar blijven hopen dat een dag zal komen, waar alles gelijk wordt verdeeld tussen alle mensen, zodat het verschil tussen arm en rijk in de wereld verdwijnt.
Gelukkig, toen ik thuis was in Nederland heb ik mijn mailbox geopend en vond ik talloze reacties van mensen die hetzelfde denken als ik. Ik heb sommige berichten met tranen in mijn ogen gelezen, berichten van mensen die ik helemaal niet ken, maar die mijn idee heel goed vinden, en mij steunen. Het was voor mij een troost, dat dit mij een gevoel geeft, dat ik niet alleen ben op deze aarde met een zwak hart voor diegenen die minder hebben.
Elke reis die ik meemaakt naar Niger kost mij handenvol geld, niet alleen mijn ticket en mijn verblijf in Niger kost mij geld. Ook zoals deze keer moest ik voor twaalf gezinnen een voedselbank openen.
Ik ben niet alleen met stichting AMAN-IMAN bezig, maar ook met mijn familie en vrienden, vanwege de mislukte oogst dit jaar dreigt een hongersnood in Niger. Ik heb uit mijn eigen zak zeventien honderd euro over moeten maken voor een voedselbank voor deze mensen. Het is niet zoveel geld, maar ik verdien ook niet zo’n vetpot. Al ons spaargeld ging op met deze reis naar Niger. Maar ja, als deze twaalf gezinnen met 1700,= euro tien maanden tot een jaar genoeg voedsel hebben dan is het niet veel ten opzichte van wat wij per jaar uit geven. Maar ik moet wel extra hard werken om dit te kunnen doen.
Het lijkt alsof ik aan het klagen ben, maar het is niet zo, ik ben echt een gelukkig mens, dat ik de mogelijkheid heb om hetgene wat ik doe, te doen, het maakt mij gelukkig. Het geeft mij gewoon een heerlijk gevoel, en ik heb de volledig steun van mijn vrouw, want zonder haar steun had ik dit allemaal niet kunnen doen. Mijn vrouw is een uit duizenden, een gewoon Nederlandse vrouw, die het soms met wat minder moet doen, maar zij doet het, zomaar voor mij en voor de mensen daar in Niger.

Nieuws Uit Niger

Petit royaume vassal de l’empire du Mali, le Songhaï prend son autonomie au début du XIVe siècle. Sous le règne de Sonni Ali Ber (1464-1492), les armées songhaïs conquièrent un immense territoire et constituent un vaste ensemble, qui atteint son apogée sous le règne de l’Askia Mohammed (1492 ou 1493-1528) : il étend alors sa puissance sur le Niger, le Mali et une partie de la Guinée et du Sénégal actuels, avant de se disloquer. En 1890, en concurrence avec les Anglais, les Français affirment leur main mise dans la zone (en 1899 la mission Voulet-Chanoine* sème la terreur), et en 1921 ils en font une colonie française.

Un cycle de régimes autoritaires

Devenu « territoire d’outre-mer » en 1946, le Niger acquiert son indépendance en août 1960. Hamani Diori, le premier président, qui eut un rôle actif dans le mouvement des Non-alignés et fut l’un des pères fondateurs de l’organisation de la Francophonie, est renversé en 1974 par un coup d’État militaire et remplacé par le lieutenant-colonel Seyni Kountché, chef d’un Conseil supérieur militaire. Kountché, très autoritaire et rigoureux, imprime sa marque en contribuant à améliorer le fonctionnement de l’administration.

En 1987, son chef d’état-major, Ali Seybou, lui succède avant d’être élu président en 1989. La revendication démocratique (émeutes étudiantes en février 1990) intervient alors que le régime est affaibli par les difficultés économiques et financières, et par la rébellion touareg apparue en 1990 dans l’Aïr, et en 1991 une Conférence nationale instaure le multipartisme, puis un gouvernement de transition civil est mis en place.

En 1993, Mahamane Ousmane remporte l’élection présidentielle. Il signe, en 1995, un accord de paix avec la rébellion. En 1996, l’armée reprend le pouvoir, instaurant une phase de grande instabilité : le colonel Ibrahim Baré Maïnassara fait adopter une constitution de type présidentiel et est élu président. Il est assassiné en 1999 par des militaires dans un contexte de crise sociale et économique aiguë. L’armée rend le pouvoir en 1999 avec l’organisation d’une élection présidentielle qui donne la victoire à Mamadou Tandja, du Mouvement national pour la société de développement (MNSD), l’ex-parti unique. Il est réélu en 2004 avec 65,53% des suffrages exprimés.

Le second mandat du président Tandja sera marqué par une nouvelle grave crise alimentaire à partir de novembre 2004, par la reprise de la rébellion dès 2007 et le refus du président Tandja de quitter le pouvoir au terme de son second et dernier mandat en décembre 2009.

Dés le début de 2009, le régime va se durcir avec la politique du « Tazartché » « continuer » en langue haoussa. Des campagnes orchestrées par le pouvoir prétendent que le président Tandja Mamadou doit rester au pouvoir au-delà de la fin normale de son mandat pour « achever son œuvre....C’est le peuple qui le lui demande ».

Progressivement courant 2009, ses partenaires politiques s’éloignent, les partenaires économiques étrangers placent le Niger au banc des nations. Le président Tandja veut passer en force : il organise un référendum constitutionnel le 4 août 2009 pour s’octroyer trois années de plus à la tête du pouvoir et prévoir un nombre illimité de mandats. Ce référendum va isoler un peu plus encore le pouvoir nigérien. Jusqu’au 18 février 2010. Ce jour là, un petit groupe d’officiers organise un coup d’État. Le président Tandja est destitué. Le Conseil suprême pour la restauration de la démocratie avec à sa tête le colonel Salou Djibo s’installe au pouvoir. Le CSRD met en place des institutions de transition et promet de remettre le pouvoir aux civils le 1er mars 2011.

« Niger : 1 femme sur 7 meurt pendant sa grossesse ou lors de l’accouchement. Grèce : 1 sur 25 000.

Source : Save the Children »

Un cycle de sécheresses

Niamey. Journée de mobilisation organisée par l’organisation 350 qui lutte contre le réchauffement climatique.

L’économie du Niger repose largement sur son agriculture et se trouve donc très dépendante de l’évolution des conditions climatiques.

Le pays fait régulièrement face à des difficultés alimentaires**, comme lors de la grande sécheresse de 1973.

En juin 2005, plus de 3,3 millions de personnes souffraient à nouveau de la famine, à la suite d’une mauvaise saison des pluies et d’une invasion de criquets.

L’uranium, dont le pays est le troisième producteur mondial, à égalité avec la Russie et derrière le Canada et l’Australie, est son principal produit d’exportation (il représentait, en 2003, 62,6% de ses exportations), mais il est lui aussi très dépendant des cours mondiaux qui sont en baisse constante depuis plusieurs décennies.

À partir de 2005, le président Tandja s’engage dans la vente de contrats miniers : uranium et pétrole. Il en distribuera une centaine Les partenaires sont principalement des sociétés chinoises, australiennes et françaises. Le français Areva, n°1 mondial de l’uranium, partenaire historique du Niger dans l’exploitation de l’uranium remporte début 2008 le contrat d’exploitation du plus grand site uranifère d’Afrique : Imouraren.

Appartenant à la catégorie des Pays les moins avancés (PMA), le Niger, qui a un secteur privé très peu développé, est également fortement tributaire de l’aide internationale (elle finance 60% de son budget opérationnel).

En 2004, après avoir suivi les prescriptions du FMI, il bénéficie d’un allégement de 60% de l’encours de sa dette extérieure.

Depuis 2000, le pays a retrouvé une croissance positive.

La situation économique et sociale du pays, face à une croissance démographique forte reste cependant toujours très fragile***, et elle se montre très sensible aux conséquences de la crise en Côte d’Ivoire : en 2005, une augmentation de la TVA sur les produits de première nécessité a entraîné un mouvement social important à travers le pays.

Niger coup:Good for Touareg rebels, bad for uranium investors

Christian Science onitor - 23/03/10

Niger coup: Good for Tuareg rebels, bad for uranium investors
Tuesday 23 March 2010

Agadez- The military junta announced it will audit all uranium exploration permits awarded before last month’s Niger coup. Evidence has emerged that the permits enriched the ousted president and devastated the Tuareg population.

The military junta that ousted Niger’s president raised transparency expectations and sent stocks sliding over the weekend with the announcement that it would audit all uranium and gold contracts. The announcement came just days after a coalition of pressure groups petitioned the junta to renegotiate mining contracts awarded under ousted President Mamadou Tandja.

Skip to next paragraph Related Stories Niger Delta militants vow more attacks A crusading publisher pushes Niger’s limits The world’s third-largest uranium deposit lies in northern Niger, the poorest zone in what the UN calls the world’s poorest country. With more governments backing clean, uranium-fueled nuclear energy to replace coal-burning power, foreign investors from China, Australia, South Africa, America, and Canada have flocked to the landlocked Saharan state.

Niger’s authorities have awarded at least 50 uranium exploration permits in the two years since government officials busted a 40-year mining monopoly held by France’s Areva SA, according to mining officials. But government watchdogs say these opaque contracts illegally enriched Mr. Tandja and his family, even while food shortages plagued the Saharan state.

Until recently, little has been known about expanded uranium prospecting in northern Niger, which has become a flashpoint between insurgent Tuaregs and the southern-based government over mining rights. In the chaos surrounding the 2007 armed Tuareg rebellion, Tandja’s administration implemented a media blackout in the northern zone, banning foreign journalists, censoring local reporting on uranium and the northern rebellion, and even suspending Radio France Internationale broadcasts for one month on accusations of sympathizing with rebels.

As Tandja’s ouster in February allows light to be shed on the cloistered northern region, new details of corruption and devastation inflicted on mainly Tuareg civilian populations are emerging.

Land mines and radioactive contamination The seeding of land mines throughout the Air Mountains – which the armed forces and rebels on each other – has rendered villages such as Iferouane and Elmeki uninhabitable. The entire seminomadic population of Elmeki (an estimated 600-1,000 families) was forced to flee to Agadez, according to Igor Rugengeka, a Burundian coordinator for Doctors Without Borders in Agadez.

A once-thriving tourism industry that sustained local businesses and artisans is now decimated in the Saharan caravan capital Agadez, reduced to little more than a stopover for African migrants and internal refugees heading north toward Libya and, for a lucky few, Europe. On average, 2,000 refugees a month pass through Agadez, driving up food prices and unemployment, according to Mr. Rugengeka.

Meanwhile, scientists documented dangerous levels of radioactive contamination still present in water and dirt in a survey of uranium mining villages Arlit and Akokan conducted by Greenpeace International and France’s CRIIRAD, an independent watchdog group. A full report of findings is due later this month.

Seeking benefits for local populations Disputes over uranium have fanned tensions between Tuareg rebels and authorities since the early 1990s. Nevertheless, hopes are now running high that the ouster of Tandja will pave the way for a binding resolution, ideally one that will reinvest uranium profits into northern economic development.

Tuareg rebel leaders are at present gathered in the capital Niamey, where splintered rebel factions have reunited for negotiations with the junta, hoping to hammer out a road map to accelerate the peace process, according to rebel chief Aghaly ag Alembo.

“We hope to implicate all of the people of the region in the economic spin-off of mining in the north, and that there will be a benefit as well for the nomadic populations in these regions,” Alembo said by phone from the capital.

“Peace would not have lasted with the former regime,” Ahmed Akoli, political secretary of the Niger Movement for Justice (MNJ), said by phone from Paris. The stakes are high, according to Akoli, who said 6,000 rebels remain armed pending a written resolution.

"WAT VOOR DE ENE GELUK IS, IS VOOR DE ANDERE EEN HEL"

‘’Wat voor de ene geluk is, is voor de andere een hel’’

Ik ben gelukkig als ik in een auto rijd, en ik reis graag met het vliegtuig, maar weet je dat als je mijn moeder in een auto stopt, dat je beter gelijk met haar naar het ziekenhuis kunt rijden, en als je haar in een vliegtuig stopt dat je beter een begrafenisondernemer kunt inschakelen.
Weet je dat bepaalde asielzoekers, gelukzoekers worden genoemd, maar hoe komen wij eigenlijk daar op? Zie je, hoe gemeen een mens kan zijn. Dit is iets wat wij als het rijke Westen bepaald hebben om mensen die uit arme landen naar onze rijke landen komen, gelukzoekers te noemen.
Maar wat wij vergeten is dat iedereen gelukzoeker is. Wij noemen bepaalde asielzoekers gelukzoekers, omdat volgens ons, de Westerse denkwijze, dat mensen die hun land ontvluchten terwijl daar geen oorlog is of hun leven niet in gevaar is, dat het gelukzoekers zijn.
Maar wat wij “het rijke Westen’ vergeten, is dat wij dat systeem bedacht hebben om de armen tegen te houden die naar onze rijke landen willen komen. Maar wie zegt dat iemand die van een rijk land naar een arm land gaat niet een gelukzoeker is?. Er zijn er genoeg die naar een arm land gaan op vakantie of voor hun werk of voor een studie, of ze gaan emigreren naar een arm land om hun ongelukkige leven, ondanks bedolven in een ongekend rijkdom toch een ander leven zoeken, waarom worden zij niet gelukzoekers genoemd?.
Wat wij vergeten is, dat geluk zoeken voor ieder mens geldt, of je uitgehongerd uit Timbuktoe naar Darisalam gaat, of dat je met een miljoen naar Thailand gaat, waar je door talrijke meisjes/jongens gemasseerd wordt, dan ben je toch een gelukzoeker.
Een mens kan gemeen zijn, hij is altijd in staat om eerder anderen aan te wijzen als minderheid dan zichzelf. Maar wat nog gemener is, is dat wij niet zonder elkaar kunnen leven, maar toch maken wij onderscheid onder elkaar, dat maakt ons gelukkiger. Ik kan je honderden voorbeelden noemen, zoals een Imam die een vrouw weigert een hand te geven, of een pastoor die een prins carnaval weigert ter communie te gaan of Geert Wilders, die zijn haar rechtop ging staan van geluk omdat Balkenende zijn kabinet niet haar termijn haalde en ga maar zo door.
Dat zijn dingen waar een mens gelukkig mee wordt, bloed onder elkaars nagels halen, maar wij kunnen niet zonder elkaar. Ik kan mij niet voorstellen dat wat wij allemaal tegen elkaar roepen, dat wij dat werkelijk menen, want er hoeft maar iets te gebeuren dan staan wij elkaar aan te kijken. Wie doet wat? Er hoeft er maar één van ons te beginnen dan gaat de rest ook mee, het zij kwaad het zij goed.
Kijk maar wat er gebeurde toen de aardbeving Haïti teisterde, gingen wij massaal inzamelingsacties houden. Miljoenen hebben wij ingezameld voor Haïti, maar wij weten al vóór de aardbeving dat duizenden Haïtianen onder de armoedegrens en in ellende leven, maar daar trekken wij ons niets van aan, die mogen zelfs niet naar onze landen, want ze zijn gelukzoekers.
Mijn zus vroeg aan mij “hoelang duurt het nog voordat je waterproject klaar is?” Ik zei “dat weet ik niet, het kan nog lang duren”. “Maar waarom duurt het zolang?” vroeg ze nog een keer. Ik zei “als wij morgen wakker worden en de helft van het hele dorp is omgekomen van diaree en allerlei ziektes, dan hebben de overblijvers morgen schoon drinkwater”.
“Wat gemeen ben je” zei mijn moeder, die naast mij stond. “Ja, mam”, zei ik, “dat is de realiteit, kijk maar naar tsunami, wij helpen elkaar als de ellende aanzienlijk is, anders zijn jullie gelukzoekers en een gelukzoeker heeft geen recht om hulp”.
Ja, mam, de mens is gemeen en tegelijkertijd zit heel veel liefde in het hart van de mens, maar toch begrijp ik soms niet, hoe wij omgaan met elkaar, als mens zijnde. Maar ach, wie ben ík om het te begrijpen?. Gelukkig dat wij niet allemaal het zelfde zijn.
Abakoula Argalaless

PvdA Spreekt Arabisch

Assalama laikum Redactie,

Wilders: PvdA spreekt Arabisch,
Zo staat het in uw krant van vrijdag 26 februari 2010.
Ik zou u willen vragen om mijn boodschap door te geven aan mijn "Idool" Geert wilders.
Lieve Geert, ik ben een zwevend kiezer, wanneer komt u wel eens met een serieus plan, dat mij en andere duizenden zweefkiezers kan overtuigen om op u te stemmen? Wanneer gaat u de woorden gebruiken die mij over de streep kunnen halen om in u te geloven dat u de juiste man bent die Nederland uit de ellende waar wij nu in verkeren, te helpen?.
Geert, u valt steeds in herhaling, zoals uw toespraak van gisteren in Almere, ik geloof hetgene wat u zegt, het is ons overduidelijk dat wanneer u aan de macht komt, dat u alles zou doen om de Nederlandse taal zuiverder te maken, dat zelfs de woorden zoals "hun" nooit meer terug te vinden zal zijn in de Nederlandse taal.
Maar Geert, kom op, pak uw kans, nu is het het juiste moment om ons te kunnen overtuigen, dat als u de machtigste man van ons land wordt, dat ú zal zorgen dat Nederland in 2020 armoede- en onveilig- vrij zal zijn.
Ik raad u wel aan om het slogan van Obama, "Yes, we can" niet te gebruiken, nee Geert "Yes, we hope". Denk er wel aan dat u niet alléén een land met meer dan 16 miljoen inwoners kan regeren.
Na de toespraak van gisteren begin ik nu mijn vertrouwen in u te verliezen, het was een goed moment om met de juiste boodschap te komen, maar het was alweer over die stomme hoofdoekjes. Geert, Nederland heeft momenteel een aanzienlijk probleem en daar hebben wij een held voor nodig die alle problemen tesamen kan aanpakken.
Geert, "Yes we hope".
Met vriendelijke groet

Abakoula Argalaless

Slapeloze nacht.

Geachte Redactie, Slapeloze Nacht. Na een hele slapeloze nacht, zappen naar alle zenders en internetten op zoek naar het nieuws over de staatgreep in Niger . Vanmorgen ben ik slaperig naar mijn werk gegaan. Ik heb de hele nacht zitten te zappen, bellen en internetten, want ik maakte me zorgen over de situatie in Niger en het lot van mijn neef Almounsour Garzou, de bewaker van de Minister van Binnenlandse Zaken van Niger. Om elf uur ’s morgens heb ik het consulaat van Niger in Den Haag gebeld om te vragen of hij iets meer weet over de staatgreep. Hij vertelde mij dat er doden zijn gevallen, maar hoeveel kan hij mij niet zeggen. Ik heb hem verteld dat ik bezorgd ben over de situatie in Niger, en over mijn neef. Hij zei tegen mij dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want het is rustig op dit moment, en ik hoefde me ook niet zorgen te maken over het lot van mijn neef. Maar ik ben de hele tijd aan het bellen en sms-en geweest , maar ik kreeg geen contact met mijn neef. Om 16.10 uur heb ik een journalist Waghlassane, werkzaam bij Radio Sahel in Niger gebeld om te vragen of hij weet waar mijn neef is. Hij vertelde mij dat mijn neef nog in de Ivoorkust is. Hij gaf mij zijn nummer, ik heb hem meteen gebeld en gelijk aan de lijn gekregen. Het was een moment van opluchting, een moment van vreugde. Natuurlijk heb ik gelijk gevraagd of hij het gehoord had wat zich in Niger had afgespeeld. Natuurlijk weet hij dat, want zijn baas (Minister van Binnenlandse Zaken) zit vast samen met andere regeringsleden incl. de President. Dat was voor mij een zware nacht en dag van onzekerheid. Gek genoeg heb ik me niet druk gemaakt over mijn familie; mijn moeder, 2 zussen en mijn broer, maar ja die wonen 780 km van de hoofdstad vandaan dus die zijn veilig , hoewel wie is veilig in Afrika?. Dat is een bizar verhaal, want ik heb woensdag een brief naar de president gestuurd m.b.t. mijn waterproject in Niger en donderdag krijg ik een telefoontje van een vriend, dat de president en zijn ministers zijn opgepakt. Dit is heel bizar, ik wist niet wat mij overkwam. Ik was net terug uit Niger en had goede contacten gelegd met de overheid en verschillende instanties en nu is alles in de soep gelopen. Wat een ellende allemaal. Wanneer wordt het eens eindelijk rustig in Afrika? Wanneer komt Afrika wel eens uit die diepe put. Ik hoop dat u begrijpt wat ik voel op dit moment. Ik zet alle mijn energie in voor deze arme mensen en nu moet ik opnieuw beginnen om nieuwe contacten te maken met de nieuwe regering; nieuwe ministers en de nieuwe President. Dit is onbegrijpelijk, ongelofelijke woede stroomt door mijn lichaam. Maar ja, dat is Afrika, wat in Niger gebeurt hoef je geen deskundige voor te zijn om het te kunnen voorspellen, je hoeft maar naar de geschiedenis van het land te kijken dan weet je genoeg. 1960 onafhankelijk geworden en geregeerd door Hamani Diori. 1974 Luitenant Kolonel Seyni Kountche leidt de coup op Hamani Diori. 1987 Ali Seybou neemt de macht over na een dodelijke hersentumor van Kountche. 1990 Seybou legaliseert partijen waardoor er een hele golf van stakingen en demontraties volgt. 1991 Seybou wordt afgezet en een gouvernement onder leiding van Andre Salifou volgt. 1993 Mahamane Ousmane wordt de eerste democratisch President van Niger. 1996 Volgt alweer een coup door beïnvloeding van Frankrijk. Algemene leider wordt Luitenant Kolonel Ibrahim Bare Mainassara. 1999 Mainassara wordt door militanten gedood op het vliegveld van Niamey. Daouda Malam Wanke, de commandant van de presidentiële garde neemt de macht over. Eind 1999 wint Mamadou Tandja de verkiezing en wordt President. 2002 Muiterij van soldaten in de hoofdstad i.v.m. het afdwingen van betere condities. 2004 Tandja wint 2e ambtstermijn als President. 2005 De oppositiepartij PNDS bekritiseert Tandja over de hongercrisis. 2007 Tandja verklaart het noordelijke woestijngebied als zijnde extreem gevaarlijk met de strijd tegen de Tuareg. 2009 Akkoord over verdeling van de Uraniummijnen. 2010 februari ; definitief einde termijn Tandja, afgezet d.m.v. staatsgreep. Ik ga gewoon door met mijn strijd voor deze 10.000 mensen totdat zij water hebben. Ik hoop dat iedereen die mij tot nu toe gesteund heeft dat zij mij blijven steunen, want deze mensen hebben mij en ú nodig wat er ook gebeurt. Met vriendelijke groet Abakoula Argalaless

Het is te erg om het niet aan uw krant door te geven

Geachte Redactie,

Het is te erg om het niet aan uw krant door te geven, vanmorgen toen ik mijn kinderen naar school bracht, waren al de stembussen open. Ik zei tegen mij dochter van zeven "oh, had ik maar mijn stem kaart meegenomen dan kon ik nu al stemmen".
Toen riep zij naar mij met tranen in haar ogen, "je gaat toch niet op die mijnheer stemmen die moslims haat", ik heb het haar deze week vaker horen zeggen, maar het drong niet zo erg tot mij door zoals vanmorgen.
Ik heb het haar proberen uit te leggen dat het alleen maar een politieke uiting van die mijnheer was om zo iets te roepen.
Om 18:40 uur ben ik thuis gekomen, terug van mijn werk. Ik heb haar gevraagd of zij met mij mee wou om te gaan stemmen. Ze is met mij meegegaan, onderweg vroeg zij nog eens "op wie ga je stemmen?", ik zei "niet op die mijnheer die moslims haat".
Zij vroeg mij nog eens " wat gaat gebeuren als die mijnheer wint?, Gaan wij dan verhuizen?
Ik heb haar proberen uit te leggen, mocht het zo zijn dat die mijnheer wint, dan kan hij het land niet alleen regeren, er zijn genoeg mensen in dit land die toch ook van moslims houden. Die zullen het echt niet zo ver laten komen.
Ze heeft ook nog gevraagd "waarom doet die man dat, is hij misschien vroeger door moslims geplaagd?" Ik kon haar hier geen antwoord op geven, ik zei "ik weet het ook niet". Maar ja, diep in mijn hart voel ik pijn dat zo een kind van 7 jaar zo bang geworden is van de uitspraken van een volksvertegenwoordiger. Nu voel ik me ook schuldig omdat ik vaker de politieke discussies volg op TV terwijl zij ook soms meekijkt.

Met vriendelijke groet,
Abakoula Argalaless

"LEUGENS REGEREN"

''Leugens regeren''

Zondag 3 Februari 2008 is de dag van de waarheid of de dag van de leugens, Nederland kijkt of de hele wereld kijkt massaal naar TV naar het verhaal van Peter R de Vries en Joran van de Sloot.

Wie vertelt nu de waarheid, Peter R de Vries of Joran van de Sloot?, zullen wij wel eens de waarheid in de zaak vermissing van het Amerikaanse meisje Natalee Holloway in Aruba achterhalen?.

Wat is belangrijker in deze zaak, de waarheid of de kijkcijfers? 7 miljoen kijkers hebben ze gemeten, dit is ook iets, wat moet je geloven, want hoe doen zij dat? hoe weten zij hoeveel mensen naar de uitzending hebben gekeken?.

Maar ja, het is heel simpel, bv. bij de familie Argalaless wonen 5 personen, zodra een lampje van hun TV bij de meetmachine begint te branden, dan rekent hij vijf personen, dat is ook een volkomen leugen, want mijn vrouw en kinderen hebben een hekel aan dat soort programma's. Ik ben de enigste gek, die ernaar kijkt.

De vraag, die iedereen bezig houd is "wie vertelt de waarheid Peter of Joran?",want zelfs de moeder van het meisje speelt mee. Je ziet hoe zij bij Peter R. de Vries de beelden van zijn bevindingen zit te bekijken. Je zou denken dat het allemaal in scène is gezet.

Je vraagt je af, "waarom wachten zij tot zondag, want ze hebben het al maanden geledem ondekt, dat Joran iets te maken heeft met de verdwijning van Natalee Holloway, maar ik denk dat de moeder geen keus heeft, want zij denkt dat ze eindelijk het verdriet en de wanhoop verwerken kan, nu de zaak opgelost is.

Maar helaas... het is nog niet voorbij, want Joran heeft alweer gelogen al de zoveelste keer, iedereen is machteloos in deze zaak, zelfs de Justitie is machteloos want de leugens regeren nu.

Deze zaak Natalee Holloway laat mij aan denken aan vroegere tijden, wat mijn vader mij altijd vertelt heeft. Hij vertelde mij, dat er een tijd zal komen waar de leugens belangrijker worden dan de waarheid.

Als ik terug kijk naar wat mijn vader zei tegen mij, dan ben ik bang dat hij gelijk heeft, want als ik zie hoe ons rechtsysteem nu is, dan valt mij niets anders in dan dat in deze zaak Natalee Holloway de leugens regeren.

De rechters kunnen Joran niet berechten, want ze hebben onvoldoende bewijsmateriaal, wat je voor de TV zegt telt niet, Joran heeft het zelf gezegd, de hele wereld heeft het gezien en gehoord, maar voor de rechter is het onvoldoende bewijs.

Wie wordt hier beter van, Joran of Peter R. de Vries? Joran die een boek hierover heeft geschreven, is er bekender van geworden. Hij heeft interviews in verschillende programma's gegeven en ga maar zo door,
Peter R. de Vries heeft zelfs verschillende prijzen gewonnen, is zelfs in Amerika bekender geworden of de hele wereld.

Ik vraag mij toch af of wij in deze zaak ooit de waarheid achterhalen, of blijft het net als de orlog in Irak, waar miljoenen mensen worden gedood, op zoek naar wapens maar tot nu toe nihil gevonden?.

Ik wens dat ieder mens tien keer nadenkt voordat hij iets gaat doen, waar hij misschien spijt van gaat krijgen, het zal misschien helpen om nare dingen te voorkomen.

Abakoula Argalaless

Hoe word je een 'Hollandse Ali'?

Geachte Redactie,
Hoe word je een 'Hollandse Ali'? zo wordt een artikel omschreven, die in uw krant van donderdag 9 juli 2009 stond.
Wat een heerlijke artikel,schitterend geschreven, eindelijk iemand die anders denkt over integratie. Ik had bijna de moed opgegeven, want ik heb het vermoeden dat na de nederlaag van de Europese verkiezingen, dat alle Nederlanders het eens zijn met Geert Wilders, maar na het lezen van dit artikel ben ik toch anders gaan denken, voor mij mag u dit artikel 1999 keer vergroten en langs alle auto snelwegen ophangen, want dit moet heel Nederland lezen.
Alleen vind ik het heel erg jammer dat dit artikel niet meer voor mij van toepassing is, want ik ben na 18 jaar in Nederland wonend, eindelijk geïntegreerd. Ik ben nu echt een Nederlander en ik denk ook als Nederlander. Gisteren toen ik thuis kwam, duwde mijn vrouw een brief in mijn handen van mijn buurman, die in zijn brief schreef dat ik met behulp van het kadaster mijn stuk grond moet terugclaimen, en dat moet ik doen, want ik ben een Nederlander en ik voel me ook Nederlander. Ik heb nooit kunnen denken dat ik over een stukje grond moest gaan vechten, want ik geloof dat de grond van ons allemaal is, maar als ik dat stukje grond niet terughaal ben ik niet een echte Nederlander, dus ik moet wel.
Is dat wat Nederlanders van ons allochtonen verwachten?
Nee toch.
Ik geloof het niet dat de gewone Nederlandse burger hetzelfde denkt als hoe de Nederlandse overheid denkt over allochtonen. Ik vind het hele gedoe over de integratie geldverspilling van de overheid, integreren zit in je of niet, je kan niemand dwingen om te integreren, als je het doet dan lok je allerlei problemen uit.
Je kan het vergelijken met religie, je moet niemand dwingen te geloven, een mens moet je de ruimte geven (gunnen) om te geloven waar hij/zij zin in heeft.
Wat nu in Nederland aan de hand is, hebben wij zelf gewild 50 jaar geleden. Zijn wij gelukkig als Ali zegt," ik niet begrijpen", kan zeggen. Dan zeggen wij tegen Ali, "wauw, je kan goed Nederlands spreken". Nu heeft de kleinzoon van Ali de universiteit afgemaakt, maar zit thuis zonder werk, misschien hier en daar wat drugs voor Jansen aan het verkopen.
50 jaar geleden als een bedrijf een teambuilding voor haar pesoneel had organiseerd, huren ze Fatima voor een buikdansshow te komen geven en ze wordt begeleid door Djembee-ritme gespeeld door Camara uit Senegal of Mali.
Maar nu als dat zelfde bedrijf een teambuilding organiseerd voor haar personeel, huren ze Marie om een buikdansshow te komen geven, waar haar uitleg over buikdansen interessanter is om naar te luisteren dan om naar haar buikdansen te kijken. Ze wordt begeleid met een Kakilambe nummer op een Djembee gespeeld door dhr Jansen die beter over het ritme kan vertellen dan dat hij het kan spelen.
Ik vind dat de Nederlandse overheid had kunnen begrijpen, dat wat voor de ene de vrijheid betekent, is voor de andere is een hel.
Als je naar de laatste jaren kijkt, zie je hoeveel van deze onzin-partijen er bij zijn gekomen, die in plaats van in vrijheid samen met elkaar te wonen, de bevolking uit elkaar te drijven.
Hoeveel miljarden worden in integratiebeleid gestoken zonder enig effect? Wie kan mij vertellen wat de reden is om in Nederland voedselbanken te stichten, als wij miljarden weg geven aan iets wat geen effect heeft?
Beste redactie, ik geloof nog steeds niet dat de problemen in Nederland te maken hebben met de integratie, ik woon hier in Nederland meer dan 18 jaar en ik werk meer dan 12 jaar bij hetzelfde bedrijf met soms meerdan 35 werknemers met maar 2 allochtonen, wij hebben nooit een probleem wij delen lief en leed samen en zo hoort het ook.
Als je mijn collega's vraagt wat integratie inhoud, dan weten ze absoluut geen raad, ik moet ze vaak voorlichting geven als er iets op TV of in de krant staat over integratie, en dat bewijst dat een gewone Nederlandse burger niet op integratie staat te wachten.
Beste mensen, in Nederland heb je een mooi gezegde, een beter milieu begint bij jezelf, integratie zit in jezelf en ik heb mijn hele leven niets anders gekend dan integreren, niet ik alleen, mijn hele volk zwerft rond over 5 verschillende landen in de wereld, en waar ze terecht komen moeten ze zich aanpassen.
Lieve mensen, dit verhaal is een protest tegen het Nederlandse overheidsbeleid over integratie, van een geitenhoeder( kamelendrijver) die het liefst een kameel in zijn tuin heeft, dan een auto voor de deur hebben staan, maar heeft besloten om zijn leven te delen met een Nederlandse, daarbij hoort hij zich ook aan de Nederlandse normen en waarden aan te passen.



Met vriendelijke groeten,
Abakoula Argalaless

Maastricht Debat 18-11-2009

Geachte heer Martens,

Ten eerste wil ik u bedanken voor uw geduld om alle mijn vervelende vragen over uw film te beantwoorden gisteren.
Ik hoop dat u met deze film kunt bereiken waar het echt voor gemaakt is, ik hoop alleen dat niet de mensen als Mogabe profiteren van deze film, want bepaalde fragmenten komen overeen met zijn ideëen om blanken Afrika uit te drijven.
Mijn vragen komen echt uit blijheid en interesse, ik ben erg blij dat deze film gemaakt is, dat mensen aan kan zetten tot nadenken over hoe wij met elkaar omgaan.
Ik hoop dat Afrikanen deze film niet op de verkeerde manier gaan intrepeteren, dat zij de boodschap op een goede manier zullen begrijpen.
Ik heb een jaar geleden een verhaal geschreven zie bijlage, wat met de boodschap overeenkomt in deze film, er waren een paar mensen waar ik niet op gerekend had die vanwege mijn boodschap op een verkeerde manier reageerden, maar ik heb ook nog heel veel leuke reacties gekregen van mensen die mij zelfs niet kennen.
Maar ja mijn verhaal is natuurlijk een amateurverhaal, een verhaal van een geitenhoeder die niet hoog opgeleid is. Ik kan niet zo veel mensen bereiken als een prof film.
Wat ik wel jammer vind is dat uw film gesponsord was door organisaties waar ik boos op ben, omdat ze mij in een hoek geduwd hebben. Ik roep al jaren hetzelfde geluid als zij, maar zij willen mij niet serieus nemen. Ik heb zelfs actie gevoerd voor een van deze organisaties, ik voel me gewoon belazerd door deze organisatie, en dat gevoel heb ik gekregen toen ik hun naam zag bij de aftiteling van uw flim.
Ik ben bang dat zij een voorbeeld van zichzelf geven bij deze film, want wie is de winnaar op deze film? Maar toch hoop ik dat wij de strijd tegen deze oneerlijke wereld winnen, en dat een dag komt waarop deze film niet meer nodig is.

Met vriendelijke groeten

Abakoula Argalaless

Verfraaiïng of cultuurbederf?

Geachte Redactie,

Verfraaiïng of cultuurbederf?.Krant van woensdag 02 - 12 - 2009

Lieve mensen zijn wij geïriteerd door een of ander of wat? ik begrijp de politiek van tegenwoordig helemaal niet meer.
De politiek in Den Haag laat mij echt aan mijn kindertijd denken, toen wij uit één bord moesten eten, je probeert aan de kant van je kleine broertje te eten, maar als hij aan jouw kant komt, dan jaag je hem weg.
Van der Staaij van SGP wil met zijn uitspraak Geert Wilders evenaren om meer stemmen te winnen, hij zegt dat minaretten niet in de Nederlandse bouwstijl passen, ik ben het helemaal met hem eens, maar dan vraag ik mij af of de lelijke bling-bling oogverblindend gebouw dat Sabic in Geleen/ Sittard gestationeerd heeft bij het Nederlandse landschap past. Het land dat wij kennen als land met molens en koeien, maar nee, in het gebouw wordt niet gebeden daar worden miljoenen orders per minuut verwerkt.

Hij had het ook over antenne-schotels die het Nederlandse imago aantasten, volgens mij gaat het niet om de schotels maar om de zenders die allochtonen onvangen, want ik kan heel wat autochtonen Nederlanders die digitaal/schotels hebben.

Wij leven tegenwoordig in een omgekeerde wereld, de kiezer kiest een politicus als volkvertegenwoordiger, maar de politicus van tegenwoordig kiest voor zijn eigen beurs en de aandacht die hij van de media krijgt. Ik kan mij niet voorstellen, wat zij (allemaal) daar in Den Haag roepen dat zij alles uit liefde voor het volk doen, want wat zij doen is het volk uit elkaar drijven, in plaats van dat zij het volk met liefde bij elkaar houden, hoe harder jouw woorden neerkomen hoe meer stemmen je wint.

Ik geloof dat alle burgers een inburgeringscursus moeten volgen om een politicus te kunnen leren begrijpen, want het is niet meer een beroep waar liefdevol voor het volk gewerkt wordt, maar een beroep voor je eigen beurs, iedereen wil in de politiek omdat er veel aan valt te verdienen.

Met vriendelijke groet

Abakoula Argalaless

Matthijs van Nieuwekerk,

Beste Matthijs van Nieuwekerk,
ik heb gisteren uw programma met veel plezier bekeken, want u had mijn favoriete gasten; John Leerdam,Tania Kross, Trijntje Oosterhuis en Paul de Leeuw.
Vooral Paul de Leeuw vind ik de beste presentator programma maker die er is.

Ik was in 2007 bij hem in het programma “Mooi Weer de Leeuw”, hij noemde mij Osama Bin Laden, was het maar waar, want het hoofd van Osama is miljoenen waard.
Als er iemand was, die zoveel geld op mijn hoofd had geboden, dan hadden meer dan 10.000 mensen in mijn geboortedorp en omgeving al lang schoon drinkwater gehad.

Maar er was ook een meneer in uw uitzending; dhr Aad van de Heuvel, die zijn boek kwam presenteren over ontwikkelingshulp, het opmerkelijke daarvan was, dat het verhaal dat hij geschreven heeft, ik allang een stukje over heb geschreven.

Ik was zo blij dat iemand zoals hij, die de wereld misschien hem naar kan laten luisteren, zo een verhaal kan publiceren, want wie ben ik, ik ben maar een geitenhoeder (kamelendrijver) die niet hoog opgeleid is.
Ik heb het verhaal geprobeerd kenbaar te maken bij verschillende media, maar ík kom nergens door.

Ik heb altijd mijn twijfels over ontwikkelingshulp gehad, maar ja wie ben ik.
Het verhaal dat Aad verteld had over de bananenplantage herken ik meteen. Begin !980 is een Zwitserse hulporganisatie, waarvan ik de naam niet wil noemen, naar het dorp waar ik op gegroeid ben, gekomen. Dit omdat het ’t begin was van de slechte tijden voor de Sahel bewoners, met name nomadenstam de Toeareg.

Die organisatie was met een goed idee gekomen, om mensen te helpen om hun land vruchtbaar te maken door middel van half rond kuiltjes te graven, zodat als het regent, dat regenwater langer blijft liggen, maar ze hebben land nodig om te experimenteren.

Mijn vader had toen ons land beschikbaar gesteld voor deze organisatie. Mensen werden daar geleerd om die halve cirkels te maken, het ging goed voor die mensen, ze hebben werk, worden betaald, terwijl het werk dat zij doen is van hun zelf is.

Maar na het eerste jaar op de een of andere manier heeft de organisatie met de overheid afspraken gemaakt, dat de mensen geen meer geld krijgen van het werk dat zij verrichten, maar je moet de hele dag werken, dan krijg je een kilo rijst.
Maar ja, ze blijven toch het werk doen, want het is voor hun belangrijker om hun eigen land vruchtbaar te maken, zodat zij in de toekomst een beter leven kunnen leiden.

Maar ik heb altijd mijn twijfels daarover, want tot de dag van vandaag wordt het dezelfde methode gebruikt om Sahel landen vruchtbaar te maken, geen enkele persoon uit de regio die ik ken is ingenieur of wat dan ook geworden ze zijn nog altijd dezelfde kuiltjes aan het graven.

Maar de organisatie is tevreden met de geboekte resultaten, want hun experimenten zijn geslaagd, ze maken rapporten voor universiteiten, dat zij goed methodes hebben gevonden om de Sahel vruchtbaar te maken.
Toevallig heb ik 28- 09-2008 een bijeenkomst in Antwerpen bijgewoond, waar precies dezelfde methode werd gepresenteerd door professoren van de Universiteit Leuven, ik was absoluut verrast.
Toen ik dat zag, heb ik daar wat vragen mogen stellen, maar ja wie luistert naar een geitenhoeder.

Maar gelukkig is er iemand die naar mij luister namelijk mijn vrouw, want toen ik haar voor de eerste keer ontmoette, vroeg ze mij, waarom ben je naar Nederland gekomen??
Mijn antwoord was, ik zocht jou! Dank zij dat antwoord hebben wij nu 3 schitterende kinderen.

Over grote ontwikkelingsorganisaties, ik ben zelfs door een grote organisatie in Nederland in de steek gelaten, want ik heb mij bij hun aangemeld toen zij een grote inzamelingsactie gingen voeren.
Er werd tegen mij gezegd, doe maar mee, en aan het einde van de actie kijken wij of wij iets voor jouw waterproject kunnen doen.

Kun je je voorstellen, ik ging zelfs in Maastricht schaatsen, in zo een koud weer dat een woestijnbewoner op de ijsbaan ging om zoveel mensen binnen te halen, ik had alles gedaan, het was een succesactie.
Ze hebben tonnen binnen gehaald, niet alleen door mij natuurlijk, want het was een landelijke actie.

Toen het resultaat bekend gemaakt werd, dacht ik met zo veel geld kan niet anders dan dat de mensen in Inadougoum zeker een waterput zouden krijgen, ik heb meteen gebeld en er wordt tegen mij gezegd over 14 dagen zullen wij uw wat laten weten.
En ik maar wachten, wachten en wachten, ik heb zoveel emails gestuurd, maar ik krijg de ene afwijzing na de ander.

Ik heb nog eens gebeld en toen werd mij iets verteld dat ik absoluut niet verwachtte. Ik heb het gesprek opgenomen en ik heb het bewaard misschien komt er nog wel een dag, dat iemand van de media het gesprek wil beluisteren, want ik ben maar een geitenhoeder zonder enige opleiding, maar ja niet opgeleide mensen hebben ook een mening in deze maatschappij, dhr van den Heuvel bedankt voor uw boek.

Wilt u meer weten over dit verhaal kunt u kijken naar mijn weblog Isalan Nieuws.

Met vriendelijke groeten
Abakoula Argalaless