Het is altijd spannend als wij naar Niger gaan, Woensdag 16 december 2009 om kwart voor zeven ging de bel, dat was Jo een vriend die ons naar het vliegveld Dusseldorf zou brengen. Toen wij de koffers begonnen in te laden, zei hij dat ik nog een plaats moest vrijhouden , want de vriend van zijn dochter ging ook mee, “maar ze kunnen in de kofferbak zitten”, ik kijk hem aan maar ik dacht wel dat het een grap moest zijn, maar niets is minder waar, hij meent het.
Wij hebben negen koffers vol, met vanalles wat men kan gebruiken: kleding, schoenen, handdoeken, noem maar op, en ieder van ons heeft zijn eigen trolly, vol met van alles erin, ik heb zelfs naast mijn trolly, een laptoptas, ja! ja! Laptop je hoort het goed een geitenhoeder met een laptop, en nog een camera-tas.
Wij hebben alles ingeladen en de kinderen waren klaar dus wij kunnen vertrekken richting Landgraaf, waar de dochter van Jo en haar vriend klaar staan om in de kofferbak te kruipen.
Toen wij daar aankwamen, haalde Jo een zwart doek en een rol plakband uit en riep hij “houd even vast Aba” , ik moest het doek met plakband aan de binnenkant van de achterruit vastplakken zodat niemand kan zien wat er in de kofferbak zit.
Jo’s dochter en haar vriend gingen achter in zitten en de klep ging dicht, “rijden maar” zei Jo tegen mij. “De TOM TOM staat goed ingesteld” zei Jo “als het goed is, rijdt je tot aan de deur” zei hij nog eens, maar vanaf toen begonnen de problemen al, want ik moest binnendoor rijden, God weet waar we zaten, het leek wel klein Zwitserland. Toen we even stopten om de TOM TOM te controleren bleken we op een stopplaats voor gehandicapten te staan, één ervan deed verwoede pogingen om in het busje te stappen, pas toen mijn vrouw hem in het Duits uitlegde dat het een privé busje was, staakte hij zijn poging om in te stappen. Daarna ergens onverwachts,kom ik toch de autobaan tegen richting Dusseldorf. Mijn vrouw die naast mij zit en de kinderen achter in, hadden vanwege hun angst te laat te komen bijna niets gezegd onderweg.
Je kent het wel, ik moest die stomme TOM TOM volgen, ik ken de wegen niet en daar waren overal werkzaamheden ieder kant die de TOM TOM mij uitstuurde, mag ik niet in, dus ik moest iedere keer om keren of wordt ik naar een andere kant gestuurd. Ik heb stress en heb mensen in de kofferbak wat verboden is, en ik moest op tijd in Dusseldorf zijn.
Op een gegeven moment ben ik gewoon blind gaan rijden, dat ding ging zelf de juiste weg zoeken en ik maar door die dorpen, dorp in dorp uit, totdat ik de weg tegenkwam richting Dusseldorf, Ik heb het hem toch onderweg wat geknepen, want ik was bang dat iets geks zou gebeuren, dan hang ik met mijn busje vol met koffers en twee mensen in de kofferbak wat helemaal verboden is.
Om twee minuten voor negen zijn wij in Düsseldorf aangekomen en het was ruim op tijd gelukkig maar, wij hebben alles snel moeten uitladen, en Jo’s dochter en haar vriend de sleutels van het busje overhandigd en uitgezwaaid, nu zoeken met alle die bagage naar de balie van Afriqiyah.
Na het inchecken kan ik pas ademhalen. Want ik was bang dat wij te veel bagage hebben, maar aangezien dat wij voor vijf man tickets betaald hebben, valt het aantal kilo’s, die wij hebben mee,wij hebben ingecheckt, nu wachten op het vliegtuig. Het was maar 2 uur vertraging.
Om half vijf landen wij in Tripoli, om 20.00 uur zou het volgende vliegtuig vertrekken, om half twee ’s nachts hebben wij de volgende vlucht, slechts 5 en een half uur vertraging. Wat eigenlijk nog een geluk is geweest, want het zag ernaar uit dat wij zouden moeten overnachten op vliegveld Tripoli, en geloof me dat is geen lolletje. Om half vijf ‘s morgens zijn wij in Niamey geland, daar wacht Faycal op ons met de auto, na alle contrôles, hebben wij alle bagage ingeladen en naar onze logeerhuis gereden, waar wij paar dagen verblijven voor dat wij verder reizen naar Tahoua 700 km verder.
17 december 2009 om negen uur ’s morgens worden we in paniek gewekt door huilend kinderen, want er waren veel muggen in hun klamboe, met wat knuffelen en sussen zijn ze tot rust gekomen, om 12 uur ben ik samen met Lamin en onze bewaker Housseini naar de winkel gegaan om wat spullen voor het huis schoon te maken, want het huis was helemaal onder het stof.
Om half twee zijn wij even de stad in gegaan om wat te eten, want wij hebben helemaal niets in het huis behalve stof, bewaker Housseini ging het huis helemaal schoon maken, toen wij terug waren uit de stad was alles schoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten