04-01-2010, vandaag gaan wij naar Niamey om twaalf uur zou de bus komen, maar het is later geworden dan wat gezegd is. Om kwart voor twee komt de bus er aan, bij het instappen was wat chaos, want in plaats van de namen van de mensen op te noemen ging iemand aan de deur staan, en iedereen die een kaartje had ging bij de deur staan.
Nu wil iedereen instappen, dat ging niet zonder moeilijkheden, met duwen en trekken zijn wij toch ingestapt, en vertrokken. Onderweg bij Badigichiri stopt de bus om nog mensen te laten instappen, hoewel er geen plaats in de bus was gingen een paar mensen staan, een van de medewerkers van het vervoerbedrijf komt langs iedereen om te kijken of er plaats is.
Hij leunt naar voor over een stoel voor ons, en vroeg of het meisje naast mij een vervoerbewijs bij zich heeft, ik zei nee, toen zei hij dat zij moest meekomen, ik zei, “waarom?” Hij zei, zij moest gewoon meekomen, ik zei tegen hem dat hij onmiddellijk uit mijn gezicht moest verdwijnen als hij niets te doen heeft, want dit is mijn dochter.
Hij zei “neemt u mij niet kwalijk, ik vraag het gewoon omdat wij plaatsen nodig hebben voor mensen die nu ingestapt zijn”. “Ik zei je toch, je hebt de lijst van alle mensen die betaald hebben of gereserveerd hebben”, toen is hij weggelopen.
Ik kan het gewoon niet hebben, dat de mensen hier de regels niet respecteren. Zij proppen gewoon mensen in de bus, terwijl het niet toegestaan is om mensen zonder zitplaatsen in de bus mee te nemen.
Om half negen s’ avonds zijn wij in Niamey aangekomen. Terwijl ik onze koffer en trolleys uit de bus nam, stond mijn vrouw en kinderen te wachten naast de bus, mijn vrouw krijgt natuurlijk veel aandacht van de lokale bevolking, constant wordt zij aangesproken “Madame, bon arriveé”, un taxi?”, Madame…
Wij werden gelijk door een kruier naar een in een rij wachtende taxi geloodst, alleen deze taxi stond geparkeerd in een rij taxi’s, die kort op elkaar geparkeerd stonden. Wij stapten in, de chauffeur stapt in de auto, start de motor en rijdt de auto achteruit om plaats te maken om tussen de rij uit te komen. Zoals gewoonlijk interesseert het niet dat hij in volle vaart tegen de achterste taxi aanrijdt, in zijn vaart schuift hij de taxi nog een paar centimeter verder achteruit. De andere taxichauffeur, wachtend op een vrachtje roept “kai”, en begon te lachen samen met onze chauffeur. Geen probleem, onze taxi kon nu zonder problemen vertrekken…Blikschade is normaal hier in Niger, als de motor het maar doet. Regelmatig vind je ook een taxi waarvan de voorruit een scheur heeft, de bekleding kapot is, geen binnenspiegel en/of zijspiegels, of zoals wij al eerder meegemaakt hebben, dat de achterbank door de vorige meerijder bevuild is geworden, een paar honderd vliegen bevat, die wij zodra wij gingen rijden met open raampjes naar buiten hebben verwezen.
Aangekomen in hotel Maourey, krijgen wij een kleine kamer toegewezen, die ik absoluut niet accepteer. Na bijna het hele hotel (het is maar klein) geïnspecteerd heb, kies ik een andere kamer. Met de belofte van de receptionist dat wij de volgende dag een grotere kamer zou krijgen, trekken wij hier in. Omdat wij nogal honger hadden, zo laat ’s avonds, verwees een medewerker van het hotel ons naar het dichtstbijzijnde “discorestaurant” aan de overkant. Lekker, je komt er binnen, maar je bent toch buiten, het is toch een soort terras met flikkerlichtjes. Er wordt gevraagd, “wilt u liggend eten of zittend?” Natuurlijk zittend, alhoewel, het ziet er lui uit om op een matras te kunnen eten. Nadat we de menukaart gezien hebben en gehoord dat niet alles te krijgen was vanaf de kaart, besloten we gezien de prijzen, maar gewoon een hamburger te nemen. Na een hele tijd wachten (want je hebt honger), kwam inderdaad een (oud) groot brood(je) met flink gekruid gehakt tussen. Voor de prijs niet te vergelijken met andere restaurants die goedkoper, een lekkerdere hamburger kunnen maken. Dit naar binnen gewerkt en snel weer naar onze kamer, waar deze eerste nacht in het hotel voor mijn vrouw en ik een beetje ongemakkelijk te slapen was op een éénpersoons matras, de kinderen lagen prinsheerlijk op het tweepersoon bed.
Een kleine tip, ga naar een restaurant vóór je honger hebt, want in Niger duurt het lang voordat je eten klaar is, maar als je eten krijgt dan verwacht men dat je het binnen één minuut allemaal op hebt. Lang natafelen is er niet bij.
De volgende ochtend gingen wij lekker ontbijten in een echte lunchroom, met chocolade broodjes/omelet/croissants met koffie,thee,chocomel of jus d’orange. Met een volle maag zijn we toen op zoek gegaan naar het ons bekende weeshuis, die we ook na een kleine omweg, in de hitte, gevonden hebben. Het ligt in een steegje waar, als je hier naar binnen gaat een bord staat met de vermelding dat openbaar urineren een zware boete oplevert. Gezien de stank, trekken de mensen zich hier weinig van aan, een amoniak-lucht zwerft langs je neus, dan maar snel doorlopen… De madame van het weeshuis laat net een paar sponsors uit als wij aankomen, ze is oprecht blij ons te zien. De envelop met geld, die wij aan haar geven, verdwijnt zonder naar de inhoud te kijken tussen het kasboek in. Op de vraag van mijn vrouw of het weeshuis ook problemen heeft met de hoge kosten van voedsel komt er een ietwat bewonderende blik op het gezicht van deze vrouw, dit was een vraag die zij niet verwacht had. Zij vertelt ons, dat vanwege de voedseltekorten en hoge prijzen, de subsidie van de regering ingetrokken is en daardoor is zij blij met alle giften die zij binnen krijgt. Dit keer wordt dan ook het geld niet besteed aan schooluniformen maar aan voedsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten