27-06-2009, NATO Basis Geilenkirchen Duitsland
''Ieder mens is uniek''
Wie had het kunnen voorspellen, dat een geitenhoeder en kamelendrijver uit Inadougoum te Niger een Koninklijke delegatie uit België ontvangt als gasten bij zijn theeceremonie? Wie had kunnen verwachten dat hij ambassadeur van 14 miljoen Nigeresen zou worden?
Wie had het bovendien kunnen bedenken dat deze man een gezin in Nederland zou kunnen stichten en onderhouden? Ieder mens is uniek, ieder mens is bijzonder, ieder mens is speciaal, ieder mens kan het. Als iedereen kans krijgt om het te doen. Wij zijn allemaal uniek, alleen heeft niet iedereen dezelfde kansen gekregen om alles te doen wat hij/zij kan.
Ieder mens is uniek, geef iedereen een kans, de ruimte, gelijke kansen. Gun iedereen een kans om te doen wat hij kan. Gun elkaar succes en gelijkheid, loop niet langs elkaar om te doen alsof. Geef iedereen gelijke kansen. De wereld is van en voor ons allemaal, voor mens, dier en natuur.
27 juni 2009 was voor mij een bijzondere dag. Een dag die begon met veel spanning.'s Morgens ben ik gewoon gaan werken. 's Middags ging ik samen met een vriend naar de NATO Basis in Geilenkirchen Duitsland om onze stichting Aman-Iman (water=leven) te vertegenwoordigen.
Ik ben uitgenodigd door een bijzondere man (Stefan Grobben). Hij vroeg mij of ik een theeceremonie voor prinses Astrid van België wilde houden. Toen hij dat aan mij vroeg, dacht ik ja, ja, ik thee voor een prinses maken? Dat kan niet, een geitenhoeder en kamelendrijver, thee maken voor een prinses? Dat geloof je zelf toch niet, eerst zien en dan geloven.
De weg naar de NATO basis in Geilenkirchen was al spannend genoeg. Ongeveer 500 meter voor de ingang begon ik te trillen van spanning. Wij moesten ons paspoort laten zien. Je zag links en rechts bewakers met geweren. Overal waar je keek zag je militairen. Gelukkig mochten wij doorrijden tot aan het gebouw waar het evenement (GK Goes Africa) werd gehouden. Wij moesten snel lossen en de auto snel wegzetten. Daarna alles voor onze stand en de theeceremonie klaarzetten.
Om vier uur zou de prinses komen, maar ik maakte ook voor andere bijzondere mensen thee, want iedereen is uniek, iedereen is bijzonder, iedereen is speciaal. Ik had een aardig publiek dat veel interesse toonde voor mijn cultuur.
Om 18:00 uur kwam een van de bewakers naar onze stand toe en zei tegen ons: “Jullie moeten er rekening mee houden dat de prinses over 30 minuten bij jullie zal zijn”. Ik zag mijn vriend Fons helemaal glanzen, hij was overgelukkig. Hij riep naar mij: “Abakoula, je moet zorgen dat je klaar bent, want de prinses komt zo”
Precies om half zeven uur kwam de prinses met andere hoogheden bij ons aan. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Ik ben gewend om de thee door te geven aan de mensen die naast mij zitten. Ik moest de hele tijd denken dat de prinses misschien wel in het midden zou gaan zitten. Je wil niet weten wat er op dat moment door mijn hoofd ging. Het enige waar ik dan aan denk, is dat Allah (God) bestaat, ik heb gebeden voor dit moment. Ik wilde niemand beledigen als de prinses in het midden had gezeten, want dan had ik een probleem. Een prinses moet je toch als eerste thee geven en dan pas de rest.
Maar ieder mens is uniek, ieder mens is bijzonder en ieder mens is speciaal. Allah (God) heeft mijn gebed verhoord, mijn dag kan niet meer stuk, ze is naast mij komen zitten.
Ik begon met de ceremonie en iedereen zat om me heen met veel bewakers, fotografen en andere belangstellenden Nadat ze de thee hadden gedronken, vroeg ik aan Fons de foto en ons solidariteitsarmbandje. Deze heb ik aan de prinses overhandigd. Ze keek er naar en je zag aan haar gezicht, dat ze sprakeloos was.
Ze toonde het aan de fotografen en de rest, zodat iedereen kon zien wat ze gekregen had.
Op dat moment zag ik Fons, helemaal door het dolle heen. Hij deed zijn schoenen uit en hij liep over de tapijten heen en pakte het flesje water, dat ik in 2006 vanuit Niger meegenomen had om hier in Nederland te laten onderzoeken wat voor een troep de mensen in Inadougoum drinken.
Hij begon te vertellen over de situatie in Niger en onze reis in 2008-2009 door Niger. Hij vertelde over onze stichting en je zag hoe overgelukkig Fons was om te vertellen wat hij meegemaakt had tijdens onze reis in Niger. Hij kan daar fantastisch over vertellen, de hele delegatie zat met open mond aandachtig naar ons te luisteren.
Ze hebben langer dan een half uur bij ons gezeten, met ons gepraat, vragen gesteld hoe wij op het idee gekomen zijn dit project te starten. Er zijn immers genoeg professionele hulporganisaties, die dit soort werk doen. Waarom doen ze daar niets? Wij hebben hun uitgelegd hoe de situaties in Inadougoum is en dat er inderdaad genoeg professionele organisaties geweest zijn in het gebied.
Er zijn 4 putten gemaakt in dat gebied, die wij met eigen ogen gezien hebben. Deze staan helaas al jaren droog, omdat die niet diep genoeg waren.
Er is geen enkele professionele organisatie geweest, die zo’n grote investering in het gebied wil doen, terwijl er door het hele land wel dezelfde soortgelijke waterinstallaties gemaakt worden.
Wij hebben afscheid van de prinses en andere hoogheden genomen. Het feest ging door tot diep in de nacht, maar Fons en ik hebben om half tien afscheid genomen van de organisatie van het evenement (GK Goes Africa).
Met dit verhaal wil ik namens het hele bestuur en vrijwilligers van stichting Aman-Iman (water=leven)
een hele bijzondere en speciale man bedanken voor het organiseren van deze bijzondere dag: dhr. Stefan Grobben. Deze dag was georganiseerd ten behoeve van het verwijderen van landmijnen in Afrika. Als Stichting Aman-Iman waren wij bijzonder vereerd en dankbaar, dat wij op deze dag aanwezig mochten zijn.
Met vriendelijke groeten
Abakoula Argalaless
voorzitter Stichting Aman-Iman (water=leven)
