23-December 2009 zijn wij door gegaan naar Inadougoum, het dorp waar mijn moeder woont. Daar zouden wij een week verblijven, om twee uur s’ middags zijn wij aangekomen in het dorp. Net als altijd toen de auto aankwam, kwam het hele dorp op ons af, incl mijn moeder natuurlijk, na een heel lange begroeting en na vele vragen mogen wij naar ons logeerhuisje.
Je denkt nu kan je even uitrusten na een lange reis, maar vergeet het maar, want je wordt door alle die mensen bedolven van nieuwsgierigheid en iedereen wil een blik van je ontvangen. Met die aandacht dag en nacht, ga je echt kapot aan.
Ik ging bijna ieder dag met de kinderen op een paard wandelen, dat vinden zij geweldig, ondanks alle die aandacht en drukte van alle die mensen, zijn wij toch acht dagen gebleven in het dorp. Nu moeten wij afscheid nemen van mijn familie, vrienden en dorpbewoners.
01-01-2010 om 24:00 uur een kus met smaak, het is twaalf uur zei mijn vrouw en ze gaf mij een kus en zei proficiat en gelukkig Nieuwjaar, want ik ben gelijk met Nieuwjaar jarig. De kinderen hebben ook een liedje voor mij gezongen, wij horen in de verte wat knallen van vuurwerk en dat in een land als Niger zou je het niet verwachten.
02-01-2010 om half drie s’ middags zaten wij in onze favoriete restaurant in Tahoua, toen hoorden wij sirene van een ziekenwagen keer op keer loeien. Wij vroegen ons af wat er aan de hand was, maar wie moet je vragen, want de mensen die in het restaurant waren zouden ook niet weten wat er aan de hand is.
Om half acht waren wij bij ons huisje, zei ik tegen mijn vrouw, “ik ga even bij mijn oom Albachir, ik ben zo terug”. Kort nadat ik bij mijn oom aangekomen kwam er nog een meneer die van de markt 100 km ten zuiden van Tahoua gekomen was. Hij vertelde dat daar zeven personen omgekomen zijn door overvallers of bandieten.
Toen zei ik “daarom hoorden wij vandaag de hele tijd ziekenwagen loeien”, “ja”, zei hij “er waren ook veel gewonden die naar dit ziekenhuis gebracht zijn, er zijn soldaten naar toe gestuurd er zijn ook soldaten omgekomen, maar hoeveel wist hij niet.
Toen ik terug thuis was, zei iemand tegen mij “er is twee keer iemand voor jouw hier geweest, dat was de overbuurman, die wat spullen te koop heeft.
Ik zei tegen mijn vrouw “ik ga naar de overbuurman, ga je mee?”, “nee”, zei ze want het was al laat in de avond iets over half tien, ik zei “dan ga ik even, ik ben zo terug”, daar aangekomen heb ik een paar spullen voor een vriend in Nederland, die mij wat geld gegeven had om voor hem een paar leren tasjes uit Niger mee te nemen, gekocht.
“Nu moet ik echt gaan”, zei ik tegen de overbuurman “want het is al laat”, toen ik thuis kwam, was het hele terras overvol met alleen maar mannen die TV aan het kijken waren, met een hoop kabaal. Mijn vrouw heeft ze eens streng aangekeken, toen waren ze voor 2 minuten rustig, maar die mannen waren nog lawaai aan het maken toen ik thuis was.
Ik zei tegen mijn vrouw “ik ga tegen hun zeggen dat zij wat rustiger moeten doen, en ik ga naar de WC, want onze WC ligt achter het huis, maar toen ik terug was van de WC ben ik bij die mannen blijven zitten, ook TV kijken.
Rond een uur of twaalf ben ik naar binnen gegaan, maar zij bleven TV kijken. Ik was moe, maar kon niet snel in slaap vallen, even later moest mijn vrouw ook naar de WC, toen ze terug kwam, zei ze er liggen veel mensen in de woonkamer te slapen, hoe kan dat en waarom? Maar ik kan op dat moment geen antwoord geven, want ik weet ook niet waarom die mensen in de woonkamer moesten slapen.
Maar ergens weet ik wel het antwoord, alleen, ik denk dat mijn vrouw het niet kan begrijpen, want dit is Afrika wat je hebt, is niet voor 100% voor jouw alleen. Dat huisje is in werkelijkheid van ons, maar iedereen kan hier komen slapen, want alle die mensen komen voor ons om ons te begroeten, ons te zien, als zij hier willen slapen kan het ook.
Ik denk dat dát de dingen zijn die Afrika qua materieel armer maakt en blijft dan in de westerse wereld, ik snap ook niet waarom ik een schuldgevoel heb, omdat wij hier een maaltijd benutten, die genoeg is voor een hele maand eten voor een gezin hier.
Maar ja, je moet ook niet eten zoals lokale mensen eten, anders worden je kinderen ziek of je zelf, Ik probeer ook, wat ik hier uitgeef aan onszelf, ook de mensen te laten verdienen, zoals gisteren een schoenenpoetser, die, toen ik mijn schoenen liet poetsen, hem vroeg “wat is jouw echte prijs”, hij zei 100 CFA en ik gaf hem 1000 CFA op deze manier probeer ik dat schuldgevoel weg te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten