Maastricht 20-09-2009
“Moslim zijn en toch leven in een niet Moslimland”
Na 18 jaar hier te wonen is vandaag voor mij is een bijzondere dag geweest, waar ik voor de eerste keer een familie -gevoel gekregen heb.
Vandaag is de eerste keer dat ik samen met mijn gezin suikerfeest vierde, want alle die jaren valt Suikerfeest door de week en dat was voor mij moeilijk om samen met mijn gezin te zijn, het was altijd na het gebed dat ik moest gaan werken en de kinderen gingen naar school.
Mijn kinderen vragen altijd aan mij, waarom moeten wij naar school tijdens Suikerfeest, want andere kinderen hebben altijd met Suikerfeest vrij waarom wij niet, maar wat mijn kinderen niet weten is dat de kinderen die zij bedoelen, ze zijn honderd % moslims, wij zijn anders ik ben met hun moeder getrouwd, en hun moeder is Katholiek opgevoed.
Ik heb samen met mijn vrouw voordat wij kinderen kregen, afgesproken dat als wij kinderen krijgen dan wil ik ze als moslim opvoeden, later als zij groot zijn mogen ze zelf kiezen waar ze in willen geloven. Ik ben blij dat mijn vrouw instemt, want ze hecht niet aan geloof, zij heeft wel respect voor alle geloof.
Mijn lezers zouden misschien denken dat ik 18 jaar in Nederland ongelukkig was, maar ik kan jullie geruststellen, ik ben de gelukkigste man van de wereld, want ik ben een dankbaar mens, ik dank Allah (God) die mij naar dit land toe geleid heeft waar ik de liefste vrouw van mijn leven mocht leren kennen, en waar ik me nu drie schatten van kinderen heb.
19-09-2009 was ik in de moskee waar ik al ruim 10 jaar kom, daar heeft een oude man mij aangesproken. Hij komt naast mij zitten en vroeg aan mij he camarad kom je uit Moritanië? In het Frans, ik antwoord in het Arabisch, nee, ik kom uit Niger hij kijkt mij zo verbaast aan, net zo als Nederlanders die mij ook aan kijken als ze mij Nederlands horen praten, misschien denkt deze mijnheer dat een neger geen Arabisch spreekt??.
Wij gingen verder vertellen, hij vroeg nog eens; woon je hier? Heb je al papieren? Heb je werk? Enz.enz. Ik antwoord alle vragen met ja, ik vertelde nog dat ik getrouwd was en kinderen heb, o ja, zegt hij; is jouw vrouw ook uit Niger? Nee antwoord ik, ik ben met een Nederlandse getrouwd, en toen valt een stilte, ik had het kunnen verwachten een moslim die met niet moslim getrouwd?, en dat ga je aan iemand in de moskee vertellen hmm, maar ja uiteindelijk zegt hij ja ja Alhamdu lillahi (Alle lof zij aan Allah,).
Maar ik voel op dat moment een soort afkeuring van die man, maar ja ik ging verder met mijn verhaal, totdat de Imam binnen kwam en gingen wij bidden.
Na het gebed ben ik naar huis gegaan met een gevoel van; ik kom naar deze moskee al ruim 10 jaar en ik heb deze man al vaker gezien, maar wij hebben elkaar nooit gesproken tot vandaag, ik zit met vraagtekens over deze man, over ons gesprek.
20-09-2009 het is eind Ramadan. ’s Morgens om zeven uur stond ik op om samen met de kinderen naar de moskee te gaan om eind Ramadan met een gebed te vieren. Ik heb eerst de kinderen moeten wassen en hun mooie kleren aangetrokken. Toen wij beneden in de woonkamer waren, riep mijn vrouw net als altijd als wij ergens heen moeten; wie moet nog plassen? Gaan jullie eerst plassen, Ik heb het bijna in mijn broek gedaan, want dat was niet de bedoeling na dat ik de kinderen gewassen heb om naar de moskee te gaan alsnog te gaan plassen, want als je naar de moskee gaat moet je schoon zijn.
Maar gelukkig geen van beide kinderen moest naar de wc, ik heb maar niets gezegd, ik heb de meisjes een hoofddoek om moeten doen, iets wat zij in het dagelijks leven nooit om doen, maar naar de moskee vinden zij het zelf leuk om hoofddoek te doen.
Wij zijn heel vroeg naar de moskee vertrokken om een plaats te veroveren, want meestal op zo’n dag komen veel mensen en daarom moet je vroeg zijn anders is het overvol ,en inderdaad vandaag waren zelfs op de parkeerplaats mensen moeten gaan bidden.
Na het gebed kom ik de ene man bij de ingang tegen, hij pakte mij vast en riep Id moebarak jahabibi (gelukkig eind Ramadan broeder), ik zei het zelfde broeder, hij was ontroerd om mij te zien met de kinderen en eind Ramadan vreugde natuurlijk.
Met dit verhaal wil ik alle moslims broeders op roepen om te accepteren wat het woord (li-llaahi maa fi-s-amaawaati wa ma fi-l-ard), en wat het inhoud. Aan Allah (God) behoort toe wat in de hemelen en op de aarde is. Ook Geert Wilders, mijn broeders wees geduldig laat iedereen roepen wat hij/zij wilt roepen, hij/zij zal ooit bij Allah (God) komen en hij weet wat hij met diegene doet.
Wij zijn naar hier gekomen om een veilige plek te zoeken en die hebben wij naar mijn mening gevonden. Dat moeten wij koesteren, in dit land mag ieder mens zijn mening hebben, iedereen mag zeggen wat hij/zij vind en wil, maar Allah (God) hoort en ziet iedereen en hij bewaard het tot de dag dat ie bij hem komt, en die dag weet je niet, weet ik niet, alleen Allah (God) weet het.
Ik kan mij voorstellen, dat de mensen hier zich niet op hun gemak voelen in hun luxe leven, als wij zij opzadelen met onze problemen die wij naar hier meenemen. Als ik zie hoe onze moslimlanden omgaan met de broeders, dat iemand een moskee waar broeders bidden tot Allah (God) om vrede en een beter leven te vragen, binnenloopt en zich opblaast waar onschuldige mensen omkomen, dan kan je niet verwachten dat de mensen hier die in welvaart leven, ons niet zien als een bedreiging aan hun paradijselijk leven.
Lieve mensen (aarde bewoners) oordeel niet te snel, beschuldig elkaar niet op iets wat je zelf niet weet, denk drie keer na, voordat je iets gaat doen wat kan leiden tot narigheid. Kijk eerst achter je, voordat je vooruitgaat. Kijk naar boven als je gaat dalen, leidt blinden tot hun eindbestemming, roep niet naar een doof iemand maar laat het hem zien.
Maar ja, wat is normaal in deze tijd? draag je een hoofddoek wordt je gezien als een vervuiler! loop je naakt in je eigen woonkamer wordt je aangeklaagd door de buren! Maar mensen, wij zijn een ding vergeten, aan Allah (God) behoort toe wat in de hemelen en op de aarde is. En of gij nu openlijk laat zien wat in uw zielen is of dat gij het verbergt.
Geloof kent geen grenzen, zwart, wit, geel, bruin, rood, blauw,grijs, transparant, dat zijn de kleuren die ons leven interessant maken als wij allemaal een geloof hebben dan waren wij niet via de melkweg naar timboektoe gekomen.
Mensen dit is een verhaal van een geitenhoeder die ook zijn mening heeft, en gelukkig in dit land mag het.
Met vriendelijke groeten

Abakoula Argalaless

''IEDER MENS IS UNIEK''

27-06-2009, NATO Basis Geilenkirchen Duitsland

''Ieder mens is uniek''

Wie had het kunnen voorspellen, dat een geitenhoeder en kamelendrijver uit Inadougoum te Niger een Koninklijke delegatie uit België ontvangt als gasten bij zijn theeceremonie? Wie had kunnen verwachten dat hij ambassadeur van 14 miljoen Nigeresen zou worden?
Wie had het bovendien kunnen bedenken dat deze man een gezin in Nederland zou kunnen stichten en onderhouden? Ieder mens is uniek, ieder mens is bijzonder, ieder mens is speciaal, ieder mens kan het. Als iedereen kans krijgt om het te doen. Wij zijn allemaal uniek, alleen heeft niet iedereen dezelfde kansen gekregen om alles te doen wat hij/zij kan.

Ieder mens is uniek, geef iedereen een kans, de ruimte, gelijke kansen. Gun iedereen een kans om te doen wat hij kan. Gun elkaar succes en gelijkheid, loop niet langs elkaar om te doen alsof. Geef iedereen gelijke kansen. De wereld is van en voor ons allemaal, voor mens, dier en natuur.

27 juni 2009 was voor mij een bijzondere dag. Een dag die begon met veel spanning.'s Morgens ben ik gewoon gaan werken. 's Middags ging ik samen met een vriend naar de NATO Basis in Geilenkirchen Duitsland om onze stichting Aman-Iman (water=leven) te vertegenwoordigen.
Ik ben uitgenodigd door een bijzondere man (Stefan Grobben). Hij vroeg mij of ik een theeceremonie voor prinses Astrid van België wilde houden. Toen hij dat aan mij vroeg, dacht ik ja, ja, ik thee voor een prinses maken? Dat kan niet, een geitenhoeder en kamelendrijver, thee maken voor een prinses? Dat geloof je zelf toch niet, eerst zien en dan geloven.
De weg naar de NATO basis in Geilenkirchen was al spannend genoeg. Ongeveer 500 meter voor de ingang begon ik te trillen van spanning. Wij moesten ons paspoort laten zien. Je zag links en rechts bewakers met geweren. Overal waar je keek zag je militairen. Gelukkig mochten wij doorrijden tot aan het gebouw waar het evenement (GK Goes Africa) werd gehouden. Wij moesten snel lossen en de auto snel wegzetten. Daarna alles voor onze stand en de theeceremonie klaarzetten.

Om vier uur zou de prinses komen, maar ik maakte ook voor andere bijzondere mensen thee, want iedereen is uniek, iedereen is bijzonder, iedereen is speciaal. Ik had een aardig publiek dat veel interesse toonde voor mijn cultuur.
Om 18:00 uur kwam een van de bewakers naar onze stand toe en zei tegen ons: “Jullie moeten er rekening mee houden dat de prinses over 30 minuten bij jullie zal zijn”. Ik zag mijn vriend Fons helemaal glanzen, hij was overgelukkig. Hij riep naar mij: “Abakoula, je moet zorgen dat je klaar bent, want de prinses komt zo”
Precies om half zeven uur kwam de prinses met andere hoogheden bij ons aan. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Ik ben gewend om de thee door te geven aan de mensen die naast mij zitten. Ik moest de hele tijd denken dat de prinses misschien wel in het midden zou gaan zitten. Je wil niet weten wat er op dat moment door mijn hoofd ging. Het enige waar ik dan aan denk, is dat Allah (God) bestaat, ik heb gebeden voor dit moment. Ik wilde niemand beledigen als de prinses in het midden had gezeten, want dan had ik een probleem. Een prinses moet je toch als eerste thee geven en dan pas de rest.
Maar ieder mens is uniek, ieder mens is bijzonder en ieder mens is speciaal. Allah (God) heeft mijn gebed verhoord, mijn dag kan niet meer stuk, ze is naast mij komen zitten.
Ik begon met de ceremonie en iedereen zat om me heen met veel bewakers, fotografen en andere belangstellenden Nadat ze de thee hadden gedronken, vroeg ik aan Fons de foto en ons solidariteitsarmbandje. Deze heb ik aan de prinses overhandigd. Ze keek er naar en je zag aan haar gezicht, dat ze sprakeloos was.
Ze toonde het aan de fotografen en de rest, zodat iedereen kon zien wat ze gekregen had.
Op dat moment zag ik Fons, helemaal door het dolle heen. Hij deed zijn schoenen uit en hij liep over de tapijten heen en pakte het flesje water, dat ik in 2006 vanuit Niger meegenomen had om hier in Nederland te laten onderzoeken wat voor een troep de mensen in Inadougoum drinken.
Hij begon te vertellen over de situatie in Niger en onze reis in 2008-2009 door Niger. Hij vertelde over onze stichting en je zag hoe overgelukkig Fons was om te vertellen wat hij meegemaakt had tijdens onze reis in Niger. Hij kan daar fantastisch over vertellen, de hele delegatie zat met open mond aandachtig naar ons te luisteren.
Ze hebben langer dan een half uur bij ons gezeten, met ons gepraat, vragen gesteld hoe wij op het idee gekomen zijn dit project te starten. Er zijn immers genoeg professionele hulporganisaties, die dit soort werk doen. Waarom doen ze daar niets? Wij hebben hun uitgelegd hoe de situaties in Inadougoum is en dat er inderdaad genoeg professionele organisaties geweest zijn in het gebied.
Er zijn 4 putten gemaakt in dat gebied, die wij met eigen ogen gezien hebben. Deze staan helaas al jaren droog, omdat die niet diep genoeg waren.
Er is geen enkele professionele organisatie geweest, die zo’n grote investering in het gebied wil doen, terwijl er door het hele land wel dezelfde soortgelijke waterinstallaties gemaakt worden.

Wij hebben afscheid van de prinses en andere hoogheden genomen. Het feest ging door tot diep in de nacht, maar Fons en ik hebben om half tien afscheid genomen van de organisatie van het evenement (GK Goes Africa).

Met dit verhaal wil ik namens het hele bestuur en vrijwilligers van stichting Aman-Iman (water=leven)
een hele bijzondere en speciale man bedanken voor het organiseren van deze bijzondere dag: dhr. Stefan Grobben. Deze dag was georganiseerd ten behoeve van het verwijderen van landmijnen in Afrika. Als Stichting Aman-Iman waren wij bijzonder vereerd en dankbaar, dat wij op deze dag aanwezig mochten zijn.

Met vriendelijke groeten
Abakoula Argalaless
voorzitter Stichting Aman-Iman (water=leven)

''MILJOENEN WEGGEGOOID BIJ WATERPROJECTEN IN AFRIKA''

''Miljoenen weggegooid bij waterprojecten in Afrika"

Geachte Redactie,

Miljoenen weggegooid in waterprojecten in Afrika, zo staat het in uw krant van zaterdag 21-03-2009.

Volgens in Londen gevestigde Internationale Instituut voor Milieu en ontwikkeling zijn 50.000 waterbronnen in Afrika verlaten wegens gebrek aan onderhoud, het kan mij niet verbazen als nog meer van dit soort rapporten wordt gepubliceerd nu dat de hele wereld onder vuur staat wegens de crediet-crisis.

Men onderzoekt nu alles om smoesjes te verzinnen om te gaan bezuinigen en het gaat ten koste van de armen in deze wereld.

Men weet allang dat sommige hulporganisaties in de derde wereld alleen maar gaan voor de statistiek, want men maakt een ondiepe waterput die tijdelijke water voorziet en goedkoper is, terwijl men weet dat men eigenlijk veel dieper moet boren voor duurzaam water.

Ik heb de indruk dat bij hulp aan de derde wereld, dat er nooit aan duurzaamheid wordt gedacht, er wordt alleen maar gekeken naar wat gemakkelijk te realiseren is voor een lage prijs, dan maken wij er 20 van of 100 dan is het aanzienlijk op papier maar echt duurzaam is het niet.

Ja, het rapport kan wel eens kloppen, want ik ben zelf in Maart/April 2008 in Niger geweest, ik heb zelfs 4 putten bezocht die in de jaren 80 gemaakt zijn in een gebied waar de hydrologische rapporten uitwijzen, dat minstens 700 meter geboord moet worden om echt duurzaam water te bereiken, maar deze putten waren niet dieper dan 30 meter, en die staan inderdaad al jaren droog.

Ik zeg het nogmaals als je Afrika wil helpen, dan denk je aan duurzaamheid. Er wordt inderdaad vele miljoenen weggegooid waar men alleen denkt aan zijn rapporten maar niet waar mensen echt mee geholpen zijn. Soms denk ik, misschien doen ze dat ook om die mensen nooit vooruit te laten komen, zodat ze altijd nog de hand moeten blijven ophouden.

Beste redactie dit is mijn reactie, ik hoop dat u dit in uw krant gaat publiceren en ik zou heel graag een uigebreid interview willen geven omtrent ontwikkelingshulp. Ik bezoek soms congressen m.b.t. watervoorzieningen in Afrika, spreek met deskundigen, informeer bij hulporganisaties e.d.

Met vriendelijke groeten

Abakoula Argalaless

The government of Niger and Touareg rebells

BBC - 07/04/09

Niger and rebels ’agree to peace’
mercredi 8 avril 2009

The government of Niger and Tuareg rebels of the Movement of Niger People for Justice (MNJ) have agreed to end hostilities, according to reports.

Libyan state news agency Jana said two days of talks in Tripoli ended with both sides committing themselves to "total and comprehensive peace".

There has been no confirmation from the Niger government but a rebel website said everyone supported reconciliation.

The rebels are seeking a greater share of the region’s uranium resources.

In the past Niger said it would never negotiate with the rebels, whom it labelled as bandits, but last month the Libyan leader, Col Muammar Gaddafi visited Niger to help broker a deal.

Rebels also released some government troops.

Government representatives and rebel leaders declared peace in the presence of Col Gaddafi, the current chairman of the African Union, Jana reported.

"Two days of talks ... were crowned by an announcement in front of the brother leader of the revolution and African Union chairman that they commit themselves to keep up total and comprehensive peace in Niger," the report said.

"Everyone present spoke of their serious commitment and will to reach a peace deal " said Niger Interior Minister Albedi Abouba

One of the three Tuareg rebel groups, the Niger Patriotic Front (FPN), said in a statement on its website that "all the delegations spoke in favour of peace and national reconciliation".

"All those taking part in this mission now have the historic responsibility to overcome their differences and realise these commitments, which must now be transformed into a formal peace agreement," the statement said.

Both sides had opened the discussions by telling Col Gaddafi they were committed to peace in the West African state, Jana reported.

"Everyone present spoke of their serious commitment and will to reach a peace deal," Niger’s Interior Minister Albedi Abouba was quoted as saying.

Aghali Alambo, leader of the MNJ, spoke of the "commitment of his group and other groups for a definitive peace in Niger," Jana reported.

Uranium revenues

The BBC’s Idy Baraou in Niger says the country’s main rebel group wants a greater share of revenues from the uranium mines in the north of the former French colony.

The movement also wants the expanding mines to be curtailed so they do not encroach on agricultural areas, already under threat from increased desertification.

The Tuaregs, a historically nomadic people living in the Sahara and Sahel regions of North Africa, have had militant groups in Mali and Niger engaged in sporadic armed struggles for several decades.

In neighbouring Mali, hundreds of Tuareg rebels laid down their arms in February, breathing new life into a stalled peace process.


--------------------------------------------------------------------------------

Niger’s government, Tuareg rebels pledge peace

TRIPOLI, April 7 (Reuters) - Niger’s government and main Tuareg rebel groups have agreed at Libyan-sponsored talks to make peace in the country’s uranium-mining north, Libyan state media and a rebel website said on Tuesday.

The joint peace declaration late on Monday was the most inclusive yet between Tuareg rebels who launched an uprising two years ago, and the government, which had dismissed them as smugglers and bandits for most of that time.

Nomadic Tuaregs launched uprisings in the Sahara in the 1960s and 1990s, and renewed rebellions since early 2007 against the governments of Niger and neighbouring Mali have increased instability in a region where al Qaeda cells also operate.

Government and rebel leaders declared peace in the presence of Libyan leader Muammar Gaddafi, current chairman of the African Union, the Libyan state news agency Jana reported.

"Two days of talks ... were crowned by an announcement in front of the brother leader of the Revolution and African Union Chairman that they commit themselves to keep up total and comprehensive peace in Niger," Jana said.

Niger’s Interior Minister Albade Abouba, who led the government delegation, met representatives from three Tuareg rebel groups, one such group, the Niger Patriotic Front (FPN), said in a statement posted on its website.

"All the delegations spoke in favour of peace and national reconciliation. The two sides took the guide of the revolution, and through him the whole of Africa, as witness to their real and sincere desire to work for peace," the FPN said.

"All those taking part in this mission now have the historic responsibility to overcome their differences and realise these commitments, which must now be transformed into a formal peace agreement," the FPN said.

DIVIDED REBELLION

The FPN split in March from the Niger Justice Movement (MNJ), which launched the armed revolt in Niger’s northern Saharan region in February 2007, since when over 300 rebels and some 80 government soldiers have been killed.

"We are very happy for having reached this outcome today and at this place after meeting several times," Jana quoted MNJ leader Aghaly ag Alambo as saying on Monday.

Last August, Alambo dismissed reports by Niger’s state media that his fighters would lay down their arms and join a Libyan-mediated peace process. But some Tuareg fighters did surrender then, and the MNJ has been riven with in-fighting.

The FPN said when it split from the MNJ that it wanted a negotiated peace.

Later in March a group calling itself the Front of Friends of Niger, which said it represented several armed Tuareg groups, said it planned to surrender arms following a call from Gaddafi to Tuareg rebels in Niger and Mali to abandon armed struggle.

"The Sahara is polluted by all these groups. The situation in the Sahara concerns me. I have resolved that peace will prevail in the Sahara," Gaddafi said in March, vowing to rid Africa’s biggest desert of drug traffickers, arms smugglers and Islamist rebels.

Al Qaeda’s North African wing has heightened insecurity in the area where international resources firms such as Areva and Cameco have operations.

Al Qaeda in the Islamic Maghreb has said it is holding four European tourists seized on the Niger-Mali border in January, and two Canadian diplomats taken in southern Niger in December.

Previous hostage releases have been helped by negotiations with local Tuareg community leaders, security sources say.

Mijn liefste Oma

De overlijden Oma,

28-01-2009 kwart over twee 's middags ging mijn telefoon over, het was mijn broer die zei tegen mij "(Anha tawacharat tokai) Oma is overleden", toen brak het gesprek af.
Ik kon hem op dat moment niet terugbellen, want ik was op mijn werk.

Ik moest wachten totdat ik thuis zou zijn, dan kon ik pas terugbellen. Mijn collega's zagen dat er iets was, ze vroegen "is er iets?" Ik kijk ze aan met een droevige blik in mijn ogen, ja, zeg ik "mijn Oma is overleden", ooh wat erg, zeiden ze. Wanneer? Ik dacht op dat moment dat het gisteren gebeurd was, dat zei ik ook.

Het was een lange middag voor mij. Piekeren, "wat moet ik doen", dat is wat in mijn hoofd spookte.
Er is nog veel wat door mijn hoofd gespookt op dat moment, ik heb mijn vrouw gebeld en haar verteld over mijn Oma.

Kwart voor zeven 's avonds ben ik thuis gekomen, mijn vrouw en de kinderen zijn mijn allerbeste troost. Mijn vrouw zei gelijk "bel je nu naar de familie?". "Ja", zei ik.
Ik pakte de telefoon en ging bellen, het duurde lang voordat ik verbinding had.

Ik kreeg mijn broer aan de lijn, ik vroeg gelijk wat met mijn Oma was gebeurd, hij zei dat ze om zes uur 's morgen overleden was. 's Morgens toen ze wakker werden was zij niet meer in leven, zij hebben niets gemerkt dat zij ziek was of zo.

Mijn Oma was gewoon oud, mijn lieve Oma. Ik zei altijd dat mijn Oma de oudste vrouw van heel Niger was, misschien wel de oudste van de hele wereld. Ik weet niet hoe oud zij precies was.
Zij was niet geregistreerd.

Mijn Oma was een lieve vrouw die ondanks alle moelijkheden, elf kinderen heeft grootgebracht, en nog meer klein en achterkleinkinderen. Ik denk de hele tijd aan haar.
Ik denk aan momenten die ik met haar heb meegemaakt. Ik denk aan de eerste keer toen ik mijn vrouw en kinderen aan haar voorstelde. Het moment dat zij de handen van mijn vrouw vasthield en haar begon te zegenen. Het moment dat mijn vrouw tegen haar zei "u mag mij zegenen als het maar niet voor meer kinderen te krijgen is".

Ik denk aan de lach van mijn Oma over de grap van mijn vrouw. Aan de grap die ze vertelde over haar schoondochters. Hoe meer ik aan mijn Oma denk, hoe meer verdriet ik heb, maar tegelijkertijd ben ik trots. Trots, dat mijn Oman zo'n leeftijd heeft kunnen bereiken in een land waar de gemiddelde leeftijd 45 jaar is.

Er zijn meer dingen waar ik denk, zoals mijn moeder, want zij is ook niet meer de jongste.
Hoe heeft zij het overlijden van haar moeder kunnen verwerken, kan zij alle die drukte van alle mensen die bij haar op bezoek komen aan?
Kan zij dit verdriet wel verwerken? Dat zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.

Het is zwaar om jouw dierbaren op zo'n afstand te verliezen, je kan niet zeggen ik ga even daar naar toe, want het is zo ver, zo ver dat je niet durfde te dromen om daar naar toe te gaan.
Wij hebben toevalig een week daarvóór een plan gemaakt om eind van het jaar met de hele familie daar naar toe te gaan, dus ik kan niet zomaar zeggen "ik ga even", want als ik dat doe dan bebetekent dat, dat wij dit jaar niet met zijn allen erheen kunnen.

Maar ik wil wel daarheen, maar het kan niet, het is te ver en het is te duur.
Ik probeer via de telefoon zoveel mogelijk met mijn moeder het verdriet te delen, maar het is ook niet goedkoop. Ik ben geschrokken toen de rekening van de telefoon binnenkwam.

Zaterdag 7 februari 2009 om kwart over acht 's morgen zat ik samen met mijn vrouw en de kinderen aan tafel, ik maak mij klaar om naar mijn werk te gaan.
De kinderen aten een boterham, ik zet mijn mobiele telefoon aan, ik was het even vergeten toen het met een fluitgeluid overging. Ik was daarvan geschrokken, het was een bericht dat ik een oproep gemist had.
Ik kijk, het was mijn broer, ik bel even terug, ik krijg mijn moeder aan de lijn. Zo vroeg zei ik tegen mijn vrouw. Hè, hè, zei mijn vrouw, vroeg...? Je weet toch nog, hoe vroeger jouw moeder iedereen optrommelde om te gaan bidden om 6.00 uur en noem je dat nu te vroeg!!.

Volgens mij, heb ik mijn moeder nooit zo hard horen lachen door de telefoon dan deze ochtend.
Ik heb de telefoon op handsfree gezet, zodat de kinderen en mijn vrouw ook kunnen horen hoe blij mijn moeder was. Alhoewel zij niet kunnen verstaan wat zij zei, was het wel fijn om haar stem te horen.

Mijn moeder was zo blij, dat ik gebeld had, want zondag acht februari ging haar kleindochter trouwen.
Ja, dat wist ik al, want ik had eerder gebeld met mijn zus. Ik had het al met haar daarover gehad of de trouwerij uitgesteld kon worden in verband met het overlijden van Oma, maar zij hebben het met de hele familie besproken, en ze vonden het allemaal goed dat het doorging, want de trouwerij was al eerder uitgesteld geweest vanwege andere problemen.

Ik moest ophangen, want het koste teveel om met mobiel te bellen. Ik moest gaan werken anders kwam ik te laat op mijn werk.
Het zou moelijk zijn geweest voor mijn moeder om te begrijpen waarom ik moest ophangen. Te duur, te laat komen op je werk. Man, dit is jouw moeder die je aan de lijn hebt, zou je denken.

Maar het is nu eenmaal zo, leven op lange afstand met je familie, dat is al het moelijkste dat er is, andere regels, andere tijden, andere gewoontes, andere cultuur, andere mensen, ander begrip.
Dat zijn allemaal dingen waar je mee te maken krijgt, als je ergens anders gaat wonen dan waar jouw wortels zijn.

Ik hoop dat de mensen kunnen begrijpen dat iemand, die ver is van zijn wortels, wat hij ook heeft of doet, dat hij het nooit makkelijk heeft.

Mijn vader zei altijd "wat je achter je gooit, raap je ooit vóór je op";
"met genoeg geduld kun je van een steen soep maken",
"maak kennis met mensen dan kom je verder"
"foute mensen bestaan niet, iedere mens is met een bedoeling op aarde gekomen".
"Ga je grenzen trekken dan beperk je je kennis",
"elke boom heeft een shaduw"
"wie zegt dat hij een dorenjas aan kan, kan hij het ook zelf vervaardigen".


Abakoula Argalaless