''Cultuur en Religie''

''Cultuur en Religie''
Cultuur en religie wat moet je er mee? Aan de hand van een gesprek op TV bij Pauw & Witteman met 'n Pakistaanse/Nederlandse vrouw wil ik jullie het volgende vragen.
Wat betekent Cultuur en Religie voor u?
Vind u dat de Westerse cultuur het beste is voor de stabiliteit van de wereld?
Heeft het Westen wel een cultuur?
Is cultuur te onderscheiden met religie en/ of is er verschil tussen die twee fenomenen?
De laatste jaren zijn er heel veel mensen die de religie de rug toegekeerd hebben, vooral in het westen omdat sommige mensen van mening zijn dat de religie niet meer van deze tijd is. Wat ik mij altijd afvraag is; als de religie in het westen helemaal verdwenen is, kunnen ze in het westen dan nog de cultuur behouden?
Sommigen vinden dat de Islam een gewelddadig religie is en toch betekend Islam " vrijheid", tolerantie, vrede, samenhorigheid, broederschap, eenheid, liefde en nog meer. Maar hoe zit het met cultuur bij de islamieten? Speelt de cultuur een grotere rol bij de islamieten dan de religie zelf?
Als ik over mij zelf mag spreken; ik ben mijn hele leven gegijzeld door ''mijn cultuur'', mijn moeder en de rest van de familie lijden honger en dorst door de ''cultuur''. Ik zal u proberen uit te leggen waarom ik denk dat mijn familie lijdt door cultuur en niet door religie. Ik woon al meer dan 20 jaar in Nederland, ik werk en heb een redelijk inkomen. Voor Afrikaanse begrippen ben ik een rijke man. Ik heb genoeg om mijn moeder in Afrika te voorzien van eten en drinken en ik heb voldoende middelen om voor mijn moeder een huis in de stad te bouwen waar ze schoonwater kan drinken en beter eten heeft dan in het dorp. Echter heb ik dat allemaal niet kunnen doen omdat ik gegijzeld ben door ''mijn cultuur'', het is niet de religie die dat mij verbiedt maar ''mijn cultuur''.
Als ik een huis in de stad voor mijn moeder zou bouwen en haar uit het dorp haal om in de stad makkelijker te leven en de rest van haar familie en mijn ooms,tantes,neven,nichtjes enz. achter zou laten, dan zou ik mij nooit meer in (Niger) kunnen laten zien, dan heb ik mijn cultuur geschonden, want mijn cultuur is alles delen, liefde, vreugde, ziekte, honger, dorst en alles.
Dat niet alles wat bij een Islamitische gemeenschap gebeurt, door de religie bepaald wordt geeft het volgend voorbeeld; Vanmiddag om half drie werd ik gebeld door Bobo van NGO Tanakra, de partner van de Stichting Aman-Iman (water=leven) in Niger, hij zei tegen mij: "bel je familie en zeg dat wij zo'n 75 kilometer verwijderd zijn van Inadougoum (mijn thuisdorp) en zeg dat ik samen met de directeur van Hydraulique (waterschappen) Tahoua en de directeur van IGN ben". IGN is het bedrijf die de waterinstallatie in het dorp komt maken. Vervolgens zei hij "en ze moeten zorgen voor goed eten voor ons, want wij hebben honger en willen goed eten en niet op dorpswijze". Deze groep krijgt 450.0000 euro voor deze werkzaamheden en toch verwachten ze dat mijn familie voor hun kosteloos komt opdraven om voor hen lekker eten klaar te maken.
Maar dat mogen ze van mij eisen omdat ze Hausa zijn en ik ben 'n Toeareg en tevens moslim, toch volgens mijn cultuur ben ik verplicht mijn gasten te voorzien van eten en drinken waar ik het vandaan moet halen is niet ter sprake. Een Toeareg zou nooit om eten vragen al gaat ie dood van de honger, maar 'n Hausa volgens zijn cultuur mag hij het wel van 'n Toeareg vragen (eisen).
Dit is maar 'n voorbeeld van hoe sterk cultuur kan zijn bij bepaalde volkeren, daarom ben ik het volkomen eens met de uitspraken van de Pakistaanse/Nederlandse vrouw die gisteren bij Pauw & Witteman was.
Een ding dat mij nog de kracht geeft om in balans te blijven tussen mijn cultuur en de Westerse cultuur is de opvoeding die ik mee heb gekregen en dat ik nooit en ten nimmer de andere cultuur mag zien als verkeerde cultuur of minderwaardig en dat ik overal waar ik terecht kom mij moet aanpassen aan waar ik mij bevindt.
''Cultuur is iets kostbaars en religie is 'n weg die je van Maastricht naar Amsterdam brengt, maar het wil ook niet zeggen dat als je die weg niet neemt dat je nooit in Amsterdam aankomt''.
Respect voor allen en alle culturen en religies.
Abakoula Argalaless

IK BEN KWAAD MAAR OP WIE?

IK BEN KWAAD MAAR OP WIE? Beste PVV kan ik er wat aan doen, dat ik gevlucht ben uit een ellendig onveilig hongerig dorstig corrupt land? Moet ik kwaad worden op mijn groot vader/moeder of op mijn vader/moeder? Hebben zij gezorgd dat ik in een ellendige gebied geboren ben? Op Allah kan ik absoluut niet kwaad worden want hij heeft de aarde/wereld met alles voor allen geschapen om te leven en te delen wat er te delen valt. Maar misschien is het toch de schuld van mijn grootvader/moeder of mijn vader/moeder, want als ze een veilig en welvarend plek hadden gezocht om mij daar op de wereld te zetten, dan was ik nooit gevlucht. Of moet ik kwaad worden op de rijke wereld , hun denk wijze dat zij mij zien als zwerfafval? Mag ik niet vluchten naar het rijkste stuk van de aarde want dan word ik teruggestuurd naar een minder rijk land waar ik moet wachten totdat de rijken mij accepteren om bij hun in het paradijs aan te schuiven? Ben ik nu 'n mens of ben ik 'n zwerfafvalasielzoeker? Iemand die minder rechten heeft op veilig en een normaal leven? Wie garandeert mij dat ik veilig in Roemenië kan verblijven of is mijn veiligheid niet belangrijk? En wie zegt dat er zich geen corruptie en omkoping manifesteert en een rol gaat spelen om mij over te dragen aan Roemenië? Hoor ik wel hier op deze aarde/wereld te zijn? Heb ik wel rechten om te leven? Heb ik wel rechten om mee te praten over de verdeeldheid van deze wereld of zijn het alleen de rijken die de bevoegdheid mogen hebben om te bepalen hoe deze wereld verdeeld wordt en hoe het uit mag zien? Maar toch hoop ik dat het niet zo is en gelukkig maar dat niet alle rijken hetzelfde denken als de rijken die de PVV steunen. De rijken die de PVV steunen moeten zich diep, heel diep schamen, want de denkwijze van deze partij is beschamend vernederend, maar ja, het is logisch als de eigenaar van een Buldog de gevaren van zijn eigen hond niet ziet tot dat ie zelf gebeten wordt door zijn eigen hond. Ach ja, het is gemakkelijk anderen de schuld te geven, ik draag ook mijn steentje bij aan het bestaan van de PVV, ik heb me laten naturaliseren, ingeburgerd en betaal belasting waar deze partij ook van profiteert om haar activiteiten mogelijk te maken.

''27-06-2012 Business Meets Biodiversity Conference Utrecht''

''27-06-2012 Business Meets Biodiversity Conference Utrecht'' Iedereen die hard met hart en ziel werkt boekt succes. 5 jaar geleden begon ik te tekenen in een hut in Afrika en de uitkomst was 'n ontwerp van een armband en de bedoeling was daar geld mee te verdienen om een waterput voor 3 duizend mensen te bekostigen/realiseren. het is nu een project van 4 honderdduizend euro voor 'n waterinstallatie voor 10 duizend mensen geworden. Dat ik in Niamey met de ministers zit te vergaderen en te onderhandelen of zoals ook in Parijs in een sjiek hotel met de ministers heb zitten te vergaderen, was 'n droom dat ik nooit had durven dromen. Maar dat ik dit jaar al mijn handtekening om opdracht geven om de boring van de waterinstallatie te starten was 'n droom dat uitgekomen is. Je ziet het wel als je je hart volgt en in je zelf gelooft dan kom je wel ergens wat je nooit verwacht had. Tijdens de INTERNATIONALE CONFERENTIE 'BUSINESS MEETS BIODIVERSITY' in Utrecht over het hoe en waarom van bedrijven het duurzaam gebruik, conservatie en restoratie van ecosystemen en biodiversiteit in hun bedrijfsstrategieën kunnen implementeren. De bedrijfssector, financiële instanties, impact investeerders, NGO’s, beleidsmakers, politici, onderzoek- en ontwikkelingsorganisaties, en academici werden bijeengebracht voor een inspirerende en vruchtbare discussie, plotseling stond ik naast Jan-Peter Balkenende dit had ik nooit in mijn leven verwacht of gedroomd. Leven is heerlijk als je er in gelooft, leven zit vol met verrassingen als je er in gelooft, gelooft te leven en durf te leven ook al heb je tegenslagen, tegenslagen in het leven maken je alleen maar sterker en menselijker. Durf te dromen en durf je hart te volgen, maar denk vooral er aan zonder mensen ben je 0,0 Aman-Iman (water=leven) ik geloof 100% erin jij ook? Met vriendelijke groeten Abakoula Argalaless Voorzitter Stichting Aman-Iman (water=leven)

''Aman-Iman Ik heb altijd wat met Water''

Aman-Iman (water=leven) Ik heb altijd wat met water gehad, maar ik weet niet precies wat. Als kleine jongen vanaf mijn 6e ging ik al geiten en kamelen water geven, hoewel ik altijd er een hekel aan had aan het hijsen van de (Aga) emmer water, maar ik moest wel, want er was geen andere mogelijkheid. Mijn vader zorgde er altijd voor dat putten gemaakt werden voor de mensen om toch wat water te hebben, maar ik heb het altijd eng gevonden om diep te graven, vooral omdat de grond niet zo'n harde grond was. Ik zag vaker de kinderen die naar beneden klommen als hun (Aga) per ongeluk naar beneden viel, om het omhoog te halen, maar ik heb het nooit gedurfd. Ik vond het gewoon eng. Ik had zelfs anderen melk van mijn beste geit gegeven om mij te helpen als het voorviel dat mijn (Aga) beneden naar beneden was gevallen, om het omhoog te halen. Soms vraag ik mij af waarom heb ik die diepte- angst en andere kinderen niet? Tot mijn 9 a 10e toen datgene gebeurde waar ik altijd angst voor had. Ik was weg geweest met de geiten. Toen ik terugkwam in het dorp was het hele dorp leeggelopen richting de waterputten. Mijn vader, mijn moeder,broer en 2 zussen waren niet thuis. Ik keek om me heen en voelde een leegte. Ik ging richting de waterputten net als iedereen, toen ik dichterbij was had ik zoiets van ' het kan toch niet waar zijn', maar ja, ik weet gewoon niet wat moet ik denken. Toen kwam mijn moeder mij tegemoet en zei "kom, wij gaan naar huis". "Ik vroeg haar "wat is er aan de hand?". "Oh, kom, er is niets", maar ik zag dat ze verdrietig was en ze zei " je hoeft het niet te weten, want je bent er te klein voor". "Maar waar is papa en mijn broer en mijn zussen dan?", " oh, die anderen komen zo", antwoordde ze, " anderen ?", " wat bedoel je?", " ja, iedereen komt zo", zei ze. Maar toen wij thuis waren, was ik zo onrustig heen en weer aan het kijken of de anderen kwamen. Even later was mijn broer en andere zussen huilend thuis gekomen. Ik vroeg wat aan de hand was, maar kreeg geen goed antwoord terug. Ik vroeg "is er iets met pap?", toen kreeg ik als antwoord "ja, maar hij komt zo." Later toen het donkerder begon te worden keerden alle dorpelingen terug zonder mijn vader erbij. De avond was begonnen en het hele dorp was nog nooit zo somber en ik mocht niet weten wat er aan de hand was maar gevoelsmatig had ik het door dat er iets met mijn vader was, iets waar ik altijd angst van heb gehad. De volgende morgen voor zonopkomst begonnen alle dorpelingen bij ons thuis te komen en mijn moeder mocht niet meer naar buiten toe, toen wist ik dat mijn vader niet meer in leven was, want als mijn moeder niet meer naar buiten mag betekent dat, dat het begin van de rouw is en dat wist ik al van mijn oma. Dus ik vroeg mijn broer "is papa dood?", toen begon hij keihard te huilen, toen begon ik ook te huilen, maar dat mag niet. Andere familie leden kwamen om ons te troosten en te vertellen dat wij moesten stoppen met huilen, want dat was niet goed voor onze vader, die altijd goed was voor anderen en iedereen probeerde te helpen Hij is nu in goede handen, wij hoeven ons geen zorgen over hem te maken. Eigenlijk was ik meer kwaad dan me zorgen aan het maken 'Waarom mag ik alle die tijd niet weten wat aan de hand was? en het antwoord was omdat ik te klein was. Mijn vader was een put aan het maken toen hij 6 meter diep was stortte de put in. De hele dag waren de dorpelingen bezig hem te bevrijden, maar het mocht niet baten, de waterput is zijn graf geworden. Na het ongeluk van mijn vader komt mijn moeder er alleen voor te staan om voor ons vieren te zorgen en dat valt niet mee, vooral als vrouw in 'n nomaden traditie/leven, maar gelukkig hadden wij toen genoeg vee en waren wij nog goed opgevoed. Maar ja, je mist toch je vader in huis die zorgt dat alles in goede orde verloopt. Toen ik 'n jaar of 12-13 werd, begonnen de Toearegs problemen; de droogte, klimaat verandering en.......... de politiek problemen. Je komt in aanraking met andere jongeren die andere ideeën hebben; een andere kijk op het leven hebben en daar ben je als 'n jongen van 13 gevoelig voor. Ze hebben mij zover gekregen dat ik instemde met hun plannen, dat voor 'n betere toekomst voor ons en onze familie het beter was voor mij om naar Libië te gaan. Ik heb daar dagen, nee weken, over moeten nadenken. Ik mocht het niet aan mijn moeder en mijn oudere broer vertellen, tot die verschrikkelijke dag/avond dat wij moesten vertrekken. Mijn broer was al paar dagen met de kamelen weg. Ik heb mijn moeder midden in de nacht wakker gemaakt en ik moest haar vertellen dat ik weg ging, ver weg van haar, omdat het beter was voor onze toekomst. Natuurlijk was ze als moeder aangeslagen van het nieuws en heeft geprobeerd mij tegen te houden maar het is haar niet gelukt en zij heeft mij uiteindelijk alle geluk toegewenst. Het was natuurlijk voor mij ook geen makkelijke beslissing, maar ik was jong en onderschatte de gevaren van wat ik ging doen, dus ik nam afscheid van mijn moeder en ging voor dat het daglicht aanbrak weg. Ik keerde terug naar de andere jongeren en wij gingen schuilen in de hoge bergen totdat de avond viel, toen zijn wij vertrokken richting Libië. Wij hebben 'n tocht van 16 dagen door de woestijn gemaakt en de 17e dag kwamen wij aan in Ghat/Libië aan, vandaar uit moesten wij nog naar Sebha waar de avonturen tot leven moesten komen, natuurlijk nietsvermoedend dat je het leger in moest, maar ja, veel keuzes waren er niet en als ze er ook waren, ze worden je niet aangeboden. Na jaren in Libië Khaddafi gediend te hebben en weinig contact met mijn familie, was het leven in het leger als minderjarige niet het allerbeste, maar je hoopt altijd dat wat je in gedachten hebt zal uitkomen. Dat is wat je de moed geeft om door te gaan en natuurlijk dat je weinig andere mogelijkheden hebt dan dat. 1991 was het jaar, waar volgens de Toearegs gezegde (Aman'in istakandu da Libië) mijn water opraakte in Libië en dat betekende dat mijn tijd in Libië een einde naderde; Ik moest nu Libië verlaten , naar Irak om te vechten en dat was niet de reden waarom ik naar Libië gekomen was. Maar, ik moest hoe dan ook Libië verlaten of ik naar Irak ging of niet, want mijn water in Libië was op, dus er moest snel 'n besluit genomen worden, maar welke kant op? Gelukkig was er genoeg water in andere delen van de wereld nog. Er werden vragen gesteld door de hoogste officier van het kamp waar ik zat, die te hulp schoot aan mensen die niet naar Irak wilden, kon hij hun ergens in Europa naar toebrengen. Natuurlijk wil ik niet naar Irak, maar vertrouw ik het wel om ergens in Europa gedropt te worden waar ik niemand kende? Maar liever dat, dan naar Irak of in de gevangenishel van Libië te belanden. De beslissing met anderen die ook weigeren naar Irak te gaan is genomen en wij moeten ergens in Tunisië onderduiken en vandaar uit naar Europa. Ik ben op het station in Amsterdam gedropt, kende niemand, de taal ook niet en na een nacht op het station doorgebracht te hebben, wordt ik om zes uur vroeg door 'n politie agent wakker gemaakt en aangesproken dat ik daar niet mocht slapen, gelukkig door hulp van gebaren van handen en voeten heeft hij mij geholpen om naar de vreemdelingenpolitie te gaan om asiel te vragen. Na jaren zwerven van de ene plek naar de andere, ben ik in Heerlen terecht gekomen. Het lijkt wel alsof die vreemdelingen (Nederlanders)weten dat ik 'n nomade ben, ik ben zo vaak verhuisd dat wil je niet weten. In 1997 na zoveel jaren mijn moeder niet gezien te hebben, heb ik een gokje moeten wagen om via buurland Benin, Niger binnen te gaan om mijn moeder te zien. Het was niet zo 'n gemakkelijke missie, want het ging bijna mis. Aan de grens werd ik aangehouden en begon de douane mij vragen te stellen waar ik geen boodschap aan had en geen antwoord op wilde geven. Hij had mij in 'n klein kamertje opgesloten en even later kwam de grote baas, toen mochten wij alleen in het kamertje gelaten worden en na paar vragen mocht ik gaan Ik ree in 'n kleine Suzuki Samorai-jeep en vlak voordat ik het dorp naderde parkeerde ik in een droge rivierbedding en wachtte tot het wat minder licht was. Toen ben ik doorgereden tot aan het dorp, ik kon de woning van mijn moeder niet zo snel vinden en ik vroeg iemand die mij de weg wees. Ik had een (Tagilmust) hoofddoek op toen ik bij de woning van mijn moeder aankwam. Stapte uit de auto en ik zei "assalama álaikum", mijn broer kwam naar buiten en keek mij aan en zei gelijk "dit kan niet waar zijn!". "Ben jij Abakoula?". Ik moest even lachen "ja, ik ben het", hij ging mij omhelzen natuurlijk. Binnen de tijd van een minuut weet het hele dorp het, mijn moeder was even buiten het dorp bezig, haar ezeltjes eten te geven, een van haar klein kinderen rende zo hard naar haar toe om te vertellen dat haar zoon Abakoula hier is. Ik vroeg "waar is mijn moeder?". "Ja, die is met haar ezels bezig", niemand wist dat die ene jongen naar mijn moeder was gegaan om haar het grote nieuws te vertellen. Ik vroeg nog eens " waar is mijn moeder precies? Iemand wees naar de kant waar mijn moeder zou zijn. Ik keek en zag 'n tornado van stof en daar middenin zag ik mijn moeder zo hard rennen naar mij toe rennen. Iedereen stond ook die kant op te kijken en vlak voor mijn voeten viel ze op de grond. Ik zag geen beweging meer in haar lichaam, ik stond daar zo stijf als plank en hoorde iemand roepen (Awiad Aman) haal water snel. Maar waar vind je water op dat moment? Ik kon niet meer bewegen, mijn hele lijf zit te trillen en er komt geen woord uit mijn mond meer. Op een gegeven moment komt iemand aangerend met 'n emmer kostbaar water en gooide de hele emmer leeg op mijn moeder. Toen ik haar hand zag bewegen stortte ik op haar neer en hoorde ik haar stem roepen " mijn zoon!". Ik hield haar een paar minuten vast, het hele dorp stond om ons heen te kijken en het was zeker 45 graden warm, maar ik zat te bibberen in de armen van mijn moeder. Even later toen ze helemaal bijgekomen was vroeg ze "mijn zoon ben je het echt?" Ik zei "ja, ik ben het echt", " leef je nog", vroeg ze? " ja, ik leef nog", zei ik; ik hielp haar op te staan en liepen we het erf binnen. Ik vroeg mijn broer of hij mijn koffer uit de auto wilde pakken? ik maakte de koffer open en haalde de foto van mijn zoon en mijn vrouw eruit en ik zei " kijk, dit is de foto van mijn zoon en mijn vrouw", maar toen kon ze het niet meer laten de tranen liepen over haar wangen en op de fotolijst en ik dacht aan dat moment dat ze voor mijn voeten gevallen was. Aman-Iman (water=leven) die emmer van het kostbaarste water heeft het leven van mijn moeder voor mijn ogen gered, ik wist niet wat ik moest denken op dat moment, na zoveel jaren wil je je moeder zien en ze valt voor je op de grond en je ziet helemaal geen beweging meer in haar lichaam en doordat iemand 'n emmer water op haar gooide zag je haar hand bewegen, dan kun je niets anders zeggen dan dat Aman-Iman, water=leven is. En nu na zoveel jaren later dat ik 'n stichting heb, die zich bezig houdt met water en " Aman-Iman" heet, is geen toeval. Ik heb wat met water, en ik denk, hoop dat mijn vader waar hij nu is ook trots op mij is dat ik mij inzet voor meer dan tienduizend mensen voor schoon en veilig drinkwater. Wat ook zo onvoorstelbaar is, dat ik nu ook succes boek met mijn stichting en dat is ook te danken aan mijn vader en wat hij mij geleerd heeft om altijd klaar te staan voor je medemens en altijd blijven geloven in jezelf, maar ik geloof ook dat ik altijd een hulp krijg van boven of waar mijn vader ook mag zijn.

Aman-Iman Nieuwsbrief

Jaargang 4 - nummer 3 Bericht van Abakoula. Beste lezers, donateurs/sponsoren, voor mij als geborene in de woestijn was het vanzelfsprekend om zandkorrels te leren tellen, maar mijn handtekening op ‘n opdracht van honderdduizend euro te zetten was ’n droom. Een droom die dankzij jullie steun en jullie vertrouwen in mij is uitgekomen, daarom wil ik allen ongelooflijk bedanken. Ik hou het kort, maar jullie zijn niet van mij af. Het echte werk moet nog komen en ik hoop dat het niet zolang meer gaat duren dat ik sommigen van jullie de hand kan schudden, met een net gewassen hand van het water uit de bron van Inadougoum. Met vriendelijke groeten, Abakoula Argalaless Voorzitter Stichting Aman-Iman (water is leven) Abakoula in Parijs Vrijdag 16 maart is Abakoula met de Thalys vertrokken naar Parijs. In Parijs was een delegatie uit Niger aanwezig. Zij waren naar Frankrijk gekomen voor een Conferentie over Water. De stichting Aman-Iman vond dit zo belangrijk, dat zij besloten dat de voorzitter moest afreizen naar Parijs. In Parijs aangekomen heeft Abakoula gesprekken gevoerd met de minister van l’Hydraulique en de minster van Financiën. De gesprekken verliepen zeer voorspoedig voor de inwoners van Inadougoum. De bouw van de waterinstallatie zal binnenkort van start gaan. De overheid van Niger gaat de meerkosten van de installatie en de bouw van het reservoir bekostigen. Geweldig nieuws dus voor Aman-Iman en alle 10.000 inwoners van Inadougoum. Op dit moment is de boorfirma IGN Niger bezig om al haar materieel naar het dorp te brengen. Men hoopt voor het regenseizoen het eerste schone drinkwater omhoog te kunnen pompen. Abakoula en MR Issoufou Issaka, minister van l’Hydraulique Water reservoirs onder de bodem van de Sahara. Britse wetenschappers hebben ontdekt dat in Afrika honderd keer zo veel water onder de grond heeft zitten als aan de oppervlakte van het continent, in rivieren en meren, te vinden is. Lees verder Gastlessen op het ROC in Roermond. Op dinsdagochtend vertrok ik met de auto vol met spullen en een PowerPoint naar het ROC in Roermond. Jaspers Wichers van het COS Roermond had mij gevraagd om iets te vertellen over ons werk in Niger. Nadat ik alles had klaargezet kwamen de eerste studenten om mijn verhaal aan te horen. Heerlijk hoe jonge mensen enthousiast kunnen worden, wanneer je iets mag vertellen over je project. Het uurtje was om voordat de hele groep en ik het in de gaten had. Met een geweldig gevoel heb ik de morgen nog 2 keer mijn verhaal mogen vertellen. Een geweldige ervaring, die ik zeker nog vaker wil uitvoeren. Voor foto's kun je even kijken bij onze fotogalerij. Fons Bus Een ramp dreigt voor de hele Sahel. Wat is er aan de hand. Afgelopen jaar zijn de oogsten mislukt, de extreme droogte en de hoge voedselprijzen zorgen er voor dat in 8 landen van de Sahel een hongernood dreigt. Ook uit de 13 dorpen krijgen wij berichten van een dreigende hongersnood. Op dit moment trekken er al veel mensen richting de grote steden, in de hoop dat ze hier wat werk vinden, maar vooral dat ze aan eten kunnen komen. Stichting Aman-Iman wil een kort projectplan uitschrijven en aan organisaties die zich bezig houden met voedselprojecten een donatie vragen van ongeveer € 5000,00. De 13 dorpen kunnen hiermee al een hoop gezinnen helpen. Over de dreigende hongersnood in de Sahel is weer veel geschreven, maar wanneer wordt men nu eindelijk eens wakker, dat alleen structurele oplossingen het probleem voor eens en voor altijd kan oplossen. De waterinstallatie van Aman-Iman voor Inadougoum is zo'n structurele oplossing. Lees verder: Artikel van Radio des Nations Unies Artikel van Unicef Niger en Nepal een merkwaardige combi of toch niet Begin september ga ik met mijn partner Nicole voor 9 maanden naar Nepal om daar vrijwilligerswerk te gaan doen, meer precies in een klein dorpje Dhading genaamd, 3 uur lopen van de grote weg Kathmandu-Pokhara. Nicole zal daar werkzaam zijn in het begeleiden van 6 gezondheidsposten en ik in het lesgeven van Engels in het basisonderwijs en aan gezondheidswerkers. Twee jaar geleden ongeveer was er in het Trefcentrum van WitteVrouwenveld een dag over Niger georganiseerd door Aman-Iman. We werden toen, zoals dat wel eens gaat, een beetje meegetrokken in de organisatie en….we werden bovenal geraakt door het enthousiasme van Abakoula,Fons en Jo, wat later het bestuur bleek van de bovengenoemde stichting; ‘ Dat die dat allemaal met zijn drieën voor elkaar boksten…allabonheur’.....Die kunnen wel wat hulp gebruiken, dachten we, dus melden wij ons aan als vrijwilliger…en zo is het gekomen dat wij gaandeweg hand - en spandiensten verleenden op festivals, bijeenkomsten enz. Op die manier raakten we betrokken bij de waterputperikelen en de graanbanken van Inadougoum, de geboorteplaats van Aba. En telkens weer opnieuw treft ons de gedrevenheid voor hun zaak en het goede humeur van Aba en Fons. Tegelijkertijd reisden wij naar Nepal en raakten betrokken bij de problemen daar en de mensen die daar met veel enthousiasme werken aan verlichting/verbetering van de noden van achtergestelde bevolkingsgroepen, mensen zoals Rene Veld voor wiens stichting we gaan werken. Nepal-Niger een rare combi ? Op het eerste gezicht zijn het totaal verschillende landen. Niger liggend in/aan de Sahara ,vooral vlak en droog, door de Franse gekoloniseerd, dun bevolkt en onbekend, Nepal grenzend aan het dak van de wereld, bergachtig met veel regen, nooit gekoloniseerd maar totaal afhankelijk van India, dichter bevolkt, toeristisch trekpleister en zeer bekend. Maar bij nader inzien overheersen de overeenkomsten; beiden zijn landlocked met alle gevolgen van dien, dezelfde ontwikkelingsproblemen van armoede, werkloosheid, zelfvoorzienende landbouw, analfabetisme, slechte gezondheidszorg, geen eigen industrie maar wel afhankelijk van de ‘hulpindustrie’, problemen met democratie en corruptie en grote ongelijkheden in welvaart. Op vele indexen van UN diensten scoren zij beiden ongeveer even hoog of laag, het is maar waar je begint. En dus..werken we allemaal aan dezelfde problematiek en het doet er niet zoveel toe waar maar het gaat om de instelling, het gevoel van betrokkenheid en het beleven van de onderliggende solidariteit en compassie. We houden jullie op de hoogte en we zijn er zeker van jullie ook ons. Met hartelijke groet Nicole en Walter. Stichting Aman-Iman (water = leven) Heerdergroenweg 43 6224 JL Maastricht Nederland +31 (0)6-20020460 www.aman-iman.nl Afmelden voor de nieuwsbrief

''ONDERWIJS GEMIS, IS GEMIS VAN 'N DEEL VAN JE LEVEN''

''ONDERWIJS GEMIS, IS GEMIS VAN 'N DEEL VAN JE LEVEN''
Kunt u voorstellen hoe blij en gelukkig ik was 14 jaar geleden toen mijn eerste kind in dit welvarend land geboren werd? ik ging van blijdschap en geluk tussen alle die verpleegsters bidden om Allah/God te bedanken voor zijn geschenk, na alle ellende van de wereld gezien en meegemaakt te hebben is het mij eindelijk gelukt een kind te hebben, een kind in 'n land met talloze mogelijkheden voor een beter toekomst voor mijn kind.
Een paar jaar later moet ie naar de school, onderwijs volgen, iets waar ik altijd van gedroomd heb, maar helaas dank zij verschil tussen arm en rijk en door dictators heb ik mijn droom niet waar kunnen maken, maar nu is het voorbij mijn kind kan het voor ''mij inhalen'' want hier hebben ze het beste onderwijs van de hele wereld.
De dag dat ik mijn kind voor het eerst naar de school moest brengen van trots en geluk vond ik mijn stappen/loopstijl niet meer. Ik hoop dat de aarde mij vergeven kan van de harde stampen die ik zette richting school. Toen, bij de school aangekomen, me even voorstellen aan de juf van mijn kind, zelfs de apen kunnen mij niet evenaren op dat moment, zo trots was ik.
Tijdens het eerste schooljaar bleek al dat mijn kind niet met de gewone school mee kon, hij moest naar een passend onderwijs gaan. De grote schrik was er natuurlijk, net als iedere ouder als je te horen krijgt dat je kind niet op het normale onderwijs kan. Dan schrik je ervan, maar aangezien hetgeen ik allemaal meemaak had, was het voor mij een geruststelling toen de school mij aangaf dat ik me niet zoveel zorgen hoefde te maken want het aangepast onderwijs is net zo goed voor mijn kind als het gewone onderwijs.
Anno 2012 het jaar van het gedoog kabinet, 'n kabinet dat één niet in de regering zittende partij bepaalde wat met het land moet gebeuren, kabinet van bezuinigingen, kabinet dat bezuinigt op alle zwakken van het land, ook het passend onderwijs wordt getroffen door dit kabinet. Daar gaat mijn en de droom van andere duizenden ouders met kinderen die net extra aandacht nodig hebben om deel uit te maken van deze snelle maatschappij.
Weet dit kabinet wel wat van het gemis, als je nooit 'n kans had gehad om onderwijs te volgen? Nou, ik wil het met u wel delen, wat voor een kansen ik gemis heb, ongeacht mijn hoge intelligentie, mis ik heel veel, en wat denkt u van iemand die net wat meer nodig heeft om mee te komen in deze samenleving als ie geen passend onderwijs kan volgen?
Beste kabinet, ik vraag u om erover na te denken; bezuiniging op het onderwijs, is bezuiniging op de beschaving en welvaart, ik zou op alles bezuinigen als het moet, behalve onderwijs.
Ik vraag iedereen, die door de bezuinigingen van dit kabinet getroffen worden, dit verhaal door te lezen en door te sturen tot het kabinet der Nederlanden, want dit verhaal komt uit het diepste van het hart van iemand die door gebrek aan onderwijs niet geworden is die hij zou moeten zijn of behoorde te worden, en ik hoop dat mijn kind ook niet dezelfde beperking krijgt opgelegd door dit kabinet.
Met vriendelijke groet
Abakoula Argalaless de geitenhoeder

''OPEN ONBEANTWOORDE VRAGEN''

‘’OPEN ONBEANTWOORDE VRAGEN’’
Na ‘n lange zoektocht naar antwoorden op nog niet beantwoorde vragen, vond ik iets in een onverwachte hoek.
Een tijd geleden sprak ik een van de grondleggers van de millenniumdoelen in Maastricht. Ik vroeg aan hem "Waarom staat de corruptiebestrijding niet in de millenniumdoelen"? Zijn antwoord was; "de corruptie kun je niet definiëren en het is moeilijk om te bepalen wanneer men corrupt is". Maar….???? "En omdat de corruptie in bepaalde landen gepleegd wordt door grote jongens is dat ook te moeilijk om te onder zoeken. Men is ook voorzichtig met dat soort onderzoeken om de vriendschap en handelwijze tussen de partijen niet te verstoren".
Maar ik vraag mij nog steeds af waarom de armoedebestrijding als grootste doel in de millenniumdoelen wél staat, terwijl nog veel andere hooggeleerden zeggen dat de armoede ook te moeilijk te definiëren is. In Afrika bijvoorbeeld ziet men de armoede anders dan in Nederland. In Afrika honger, ziektes, vervuild water, onderontwikkeld, oorlogen, enz., dat is de armoede. Maar bv. in Nederland, als men geen TV,MOBILE-TELEFOON of COMPUTER in huis heeft dan leeft men onder de armoedegrens.
Dus ik zit nog steeds met onbeantwoorde vragen. Mijn zoektocht zet zich voort zonder resultaten, maar toch hoor ik mijn opa fluisteren in mijn oren "jongen, kijk om je heen dan gaat de wereld open voor jouw ogen, volg je hart en daar vind je de antwoorden die je zoekt".
"Maar opa, ik heb niet geleerd hoe ik die moeilijke antwoorden kan vinden". "Mijn lieve kleinzoon, dat je het niet geleerd hebt, wil niet zeggen dat je niet intelligent bent. Ik heb het ook niet geleerd, je vader heeft het ook niet geleerd en toch is je vader diegene geweest die altijd gezorgd heeft, dat de mensen in zijn omgeving water hebben en ík heb óók een eigen praktijk gehad waar ik mens en dier geholpen heb". "Maar opa wij leven nu in andere tijden waar men hooggeleerd moet zijn om de wereldproblemen te kunnen begrijpen". "Mijn kleinzoon ga, en volg je hart, blijf het vragen ook aan gewone mensen, ook aan mensen naast je, meestal komt het antwoord uit onverwachte hoek".
"Maar opa, nu ga ik iets aan u vragen; denkt u niet dat de corruptie de oorzaak is van alle ellende in de wereld"? " Nou mijn kleinzoon, ik zeg het nog tegen je, ik heb mijn tijd gehad, ik kan je daar geen antwoord op geven, maar blijf gewoon vragen aan de mensen waarmee je nu deze wereld samen deelt, je zeg zelf dat je in andere tijden leeft. Blijf het gewoon vragen en vergeet nooit wie je bent en schaam je nooit dat je niet geleerd hebt, zolang je jouw vragen met respect stelt en ouderen respecteert kom je ooit die antwoorden wel tegen".
Lieve mensen help mij om van mijn zoektocht een succes te maken, mijn zoektocht naar antwoorden op onbeantwoorde vragen.
Ik sta hier op de foto naast een van de grondleggers van de millenniumdoelen.
Dit is ’n verhaal van de niet geleerde professor Abakoula.
Abakoula Argalaless de geitenhoeder

DE WOESTIJN BEWONERS

Kamelen zijn echte woestijndieren met 2 bulten noem men kameel, de Dromedaris heeft 1 bult, die wordt gebruikt om vet op te slaan, daarom kan een kameel enkele dagen zonder water en eten.
Een jakhals eet restjes vlees van wat andere dieren overlaten, maar ze eten ook vruchten, insecten en andere kleine diertjes.

Stokstaartjes of aardmannetjes zijn best wel sluwe dieren, ze kunnen zich heel stil houden, soms wel “urenlang”, zij wonen in holletjes onder de grond en maken onder de grond hele lange gangetjes. Ze eten spinnen maar ook schorpioenen.
Dromedaris Jakhals Stokstaartjes
Woestijnrat of springmuis, weet zich goed te redden door weg te springen.
Woestijnkievit, ook vogels vind je in de woestijn, maar wel in de buurt waar toch mensen wonen, want daar is het meeste voedsel te vinden.
De slangen zoals ook de adder kunnen muizen en ratten helemaal doorslikken.
Woestijnrat Woestijnkievit Buidelspringmuis en
Adder
De gemsbok of antilope eet gras en planten.
De neushoorn is een gevaarlijk dier, want met zijn hoorn kan hij je flink pijn doen. Hij eet gras en takjes en kan wel 100 liter per dag drinken en tientallen kilo’s eten

Gemsbok (antilope) Neushoo

Salamanders en hagedissen vind je in klein en in groot, ze eten insecten.
Antilopen vind je in groepen, zij eten gras en planten

Salamander Antilope

Een mannetjesleeuw herken je aan zijn manen, hoe donkerder de manen hoe sterker de leeuw is.
De tijger heeft zijn strepen om niet op te vallen, dus hij past met zijn kleuren tussen de planten/struiken zodat je hem niet ziet.
Leeuw tijger
De aasgier eet van de restjes vlees dat andere dieren overlaten, dus aas.
De leguaan eet insecten, en door zijn kleur zie je hem bijna niet.
Een struisvogel is de grootste loopvogel van de wereld, een ei van een struisvogel kan wel meer dan 1 kilo wegen

Aasgier Leguaan Struisvogelbaby

Wat mis je in deze rijtje? de Toearegs natuurlijk!!! Geef de woestijn bewoners water want water=leven
www.aman-iman.nl