Aankomst in Inadougoum, net als altijd het zwaarste moment aller tijden.
Ik moet altijd mijn moeder vasthouden, anders raakt zij bewusteloos en dat is moeilijk om jouw moeder in je armen te hebben, als je ziet dat door emotie het niet goed met haar gaat.
Ik probeer mezelf in te houden, maar het lukt niet altijd.
Met al die mensen om je heen, mijn broer, zussen,ooms, tantes nichtjes,neven,familie en vrienden, het hele dorp om je heen.
Dat zijn moeilijke momenten en nu ga ik je vertellen hoe moeilijk:
Ik had tevoren mijn familie gewaarschuwd, dat mijn bezoek aan het dorp zelf maar kort zou zijn, daarom had ik gevraagd om mijn moeder naar de stad te brengen, zodat ik daar wat langere tijd met haar door kon brengen, maar het is niet gebeurd.
Ik heb van mijn familie te horen gekregen, dat het een schande was om alleen mijn moeder naar de stad te brengen en de rest van de famile in het dorp achter te laten.
Toen ik in Tahoua aankwam en mijn moeder was er niet, was ik woedend, maar ja, wat kan je doen op dat moment.
Ik heb de enige nacht in het dorp geen kans gekregen om met mijn moeder door te brengen, want ik ben niet alleen, ik heb mensen meegenomen, die ik niet alleen kon laten, want ze kennen de mensen niet en hun taal ook niet.
Niet de omgeving,niet de mentaliteit,cultuur, gebruiken van de mensen enz.
En dat allemaal samen was voor mij het zwaarste moment, naast alle die mensen die mij willen spreken,je gunt je vrienden ook wat rust, maar het kan niet, want alle dorpelingen komen op ons af.
Uit beleefdheid probeer je alle mensen te woord te staan, maar je bent kapot, van binnen vermoeid, emotie,drukte, verantwoordelijkheid voor de mensen die je bij je hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten