Mijn liefste Oma

De overlijden Oma,

28-01-2009 kwart over twee 's middags ging mijn telefoon over, het was mijn broer die zei tegen mij "(Anha tawacharat tokai) Oma is overleden", toen brak het gesprek af.
Ik kon hem op dat moment niet terugbellen, want ik was op mijn werk.

Ik moest wachten totdat ik thuis zou zijn, dan kon ik pas terugbellen. Mijn collega's zagen dat er iets was, ze vroegen "is er iets?" Ik kijk ze aan met een droevige blik in mijn ogen, ja, zeg ik "mijn Oma is overleden", ooh wat erg, zeiden ze. Wanneer? Ik dacht op dat moment dat het gisteren gebeurd was, dat zei ik ook.

Het was een lange middag voor mij. Piekeren, "wat moet ik doen", dat is wat in mijn hoofd spookte.
Er is nog veel wat door mijn hoofd gespookt op dat moment, ik heb mijn vrouw gebeld en haar verteld over mijn Oma.

Kwart voor zeven 's avonds ben ik thuis gekomen, mijn vrouw en de kinderen zijn mijn allerbeste troost. Mijn vrouw zei gelijk "bel je nu naar de familie?". "Ja", zei ik.
Ik pakte de telefoon en ging bellen, het duurde lang voordat ik verbinding had.

Ik kreeg mijn broer aan de lijn, ik vroeg gelijk wat met mijn Oma was gebeurd, hij zei dat ze om zes uur 's morgen overleden was. 's Morgens toen ze wakker werden was zij niet meer in leven, zij hebben niets gemerkt dat zij ziek was of zo.

Mijn Oma was gewoon oud, mijn lieve Oma. Ik zei altijd dat mijn Oma de oudste vrouw van heel Niger was, misschien wel de oudste van de hele wereld. Ik weet niet hoe oud zij precies was.
Zij was niet geregistreerd.

Mijn Oma was een lieve vrouw die ondanks alle moelijkheden, elf kinderen heeft grootgebracht, en nog meer klein en achterkleinkinderen. Ik denk de hele tijd aan haar.
Ik denk aan momenten die ik met haar heb meegemaakt. Ik denk aan de eerste keer toen ik mijn vrouw en kinderen aan haar voorstelde. Het moment dat zij de handen van mijn vrouw vasthield en haar begon te zegenen. Het moment dat mijn vrouw tegen haar zei "u mag mij zegenen als het maar niet voor meer kinderen te krijgen is".

Ik denk aan de lach van mijn Oma over de grap van mijn vrouw. Aan de grap die ze vertelde over haar schoondochters. Hoe meer ik aan mijn Oma denk, hoe meer verdriet ik heb, maar tegelijkertijd ben ik trots. Trots, dat mijn Oman zo'n leeftijd heeft kunnen bereiken in een land waar de gemiddelde leeftijd 45 jaar is.

Er zijn meer dingen waar ik denk, zoals mijn moeder, want zij is ook niet meer de jongste.
Hoe heeft zij het overlijden van haar moeder kunnen verwerken, kan zij alle die drukte van alle mensen die bij haar op bezoek komen aan?
Kan zij dit verdriet wel verwerken? Dat zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.

Het is zwaar om jouw dierbaren op zo'n afstand te verliezen, je kan niet zeggen ik ga even daar naar toe, want het is zo ver, zo ver dat je niet durfde te dromen om daar naar toe te gaan.
Wij hebben toevalig een week daarvóór een plan gemaakt om eind van het jaar met de hele familie daar naar toe te gaan, dus ik kan niet zomaar zeggen "ik ga even", want als ik dat doe dan bebetekent dat, dat wij dit jaar niet met zijn allen erheen kunnen.

Maar ik wil wel daarheen, maar het kan niet, het is te ver en het is te duur.
Ik probeer via de telefoon zoveel mogelijk met mijn moeder het verdriet te delen, maar het is ook niet goedkoop. Ik ben geschrokken toen de rekening van de telefoon binnenkwam.

Zaterdag 7 februari 2009 om kwart over acht 's morgen zat ik samen met mijn vrouw en de kinderen aan tafel, ik maak mij klaar om naar mijn werk te gaan.
De kinderen aten een boterham, ik zet mijn mobiele telefoon aan, ik was het even vergeten toen het met een fluitgeluid overging. Ik was daarvan geschrokken, het was een bericht dat ik een oproep gemist had.
Ik kijk, het was mijn broer, ik bel even terug, ik krijg mijn moeder aan de lijn. Zo vroeg zei ik tegen mijn vrouw. Hè, hè, zei mijn vrouw, vroeg...? Je weet toch nog, hoe vroeger jouw moeder iedereen optrommelde om te gaan bidden om 6.00 uur en noem je dat nu te vroeg!!.

Volgens mij, heb ik mijn moeder nooit zo hard horen lachen door de telefoon dan deze ochtend.
Ik heb de telefoon op handsfree gezet, zodat de kinderen en mijn vrouw ook kunnen horen hoe blij mijn moeder was. Alhoewel zij niet kunnen verstaan wat zij zei, was het wel fijn om haar stem te horen.

Mijn moeder was zo blij, dat ik gebeld had, want zondag acht februari ging haar kleindochter trouwen.
Ja, dat wist ik al, want ik had eerder gebeld met mijn zus. Ik had het al met haar daarover gehad of de trouwerij uitgesteld kon worden in verband met het overlijden van Oma, maar zij hebben het met de hele familie besproken, en ze vonden het allemaal goed dat het doorging, want de trouwerij was al eerder uitgesteld geweest vanwege andere problemen.

Ik moest ophangen, want het koste teveel om met mobiel te bellen. Ik moest gaan werken anders kwam ik te laat op mijn werk.
Het zou moelijk zijn geweest voor mijn moeder om te begrijpen waarom ik moest ophangen. Te duur, te laat komen op je werk. Man, dit is jouw moeder die je aan de lijn hebt, zou je denken.

Maar het is nu eenmaal zo, leven op lange afstand met je familie, dat is al het moelijkste dat er is, andere regels, andere tijden, andere gewoontes, andere cultuur, andere mensen, ander begrip.
Dat zijn allemaal dingen waar je mee te maken krijgt, als je ergens anders gaat wonen dan waar jouw wortels zijn.

Ik hoop dat de mensen kunnen begrijpen dat iemand, die ver is van zijn wortels, wat hij ook heeft of doet, dat hij het nooit makkelijk heeft.

Mijn vader zei altijd "wat je achter je gooit, raap je ooit vóór je op";
"met genoeg geduld kun je van een steen soep maken",
"maak kennis met mensen dan kom je verder"
"foute mensen bestaan niet, iedere mens is met een bedoeling op aarde gekomen".
"Ga je grenzen trekken dan beperk je je kennis",
"elke boom heeft een shaduw"
"wie zegt dat hij een dorenjas aan kan, kan hij het ook zelf vervaardigen".


Abakoula Argalaless