Habib Koité in Luik

"15 november naar een concert "

15 November ben ik samen met de leden van de percussiegroep WAKA naar een concert van Habib Koíte in Luik geweest. Het was een schitterend concert, de zaal was overvol, sommige mensen moesten zelfs op de grond gaan zitten. Ik had net een stoel vooraan aan de zijkant kunnen bemachtigen, dat was de enige stoel die nog over was.

Naast mij zat een mevrouw, die de hele tijd met haar mobiel bezig was, terwijl iedereen van het concert aan het genieten was. Ik probeerde om van de zang en de melodieuze muziek te genieten, maar ik was zo geïrriteerd door die mobiel van die vrouw naast mij.

Ik dacht "waarom ík weer", want ik had al een zware week achter de rug, maar ja... Ik probeerde om me niks aan te trekken van die vrouw, want anders zou ik het hele concert missen. Habib is een van de beste muzikanten van Afrika, hij vertelde tijdens zijn concert ook de ontroerendste verhalen over zijn land, zijn muziek, zijn situatie in zijn land, zijn leven als Afrikaanse beroemdste muzikant te leven in Afrika, de verhouding tussen Afrikanen en Europeanen.

Er was één verhaal dat mij heel erg raakte: Het ging over zijn nieuwe cd Afriki, die gaat over Afrikanen die proberen naar Europa te komen voor een beter leven. Ze gaan met zijn honderden in een vissersbootje en proberen Spanje te bereiken. Midden op zee komen ze dan in de problemen, de boot gaat stuk en de meesten kunnen niet zwemmen, ze komen om door onderkoeling, honger of door verdrinking.

Met dat soort verhalen te vertellen vraagt hij de aandacht voor problemen in Afrika, want hij zegt nog, dat de Europeanen ooit eens "zonder uitnodiging" naar Afrika zijn gekomen. Maar Afrikanen zijn niet welkom in Europa. De Europeanen hebben alle poorten dichtgegooid. Ik was helemaal weggezakt in mijn stoel, die ene mevrouw met haar mobiel naast mij ben ik helemaal vergeten.

Einde concert gingen we naar het Café naast het concertgebouw, wat drinken en wat bijkletsen over hoe het concert was geweest. Even later komt Habib met zijn bandleden binnen. Ik had al daarvóór met hem gesproken over de Stichting Aman-Iman en mijn plannen, hij zei tegen mij "O ja, weet je dat een Toeareggroep uit Mali een cd heeft uitgebracht die ook Aman-Iman heet? Ja, antwoordde ik, want ik heb met hun in de Melkweg in Amsterdam "opgetreden".

Hij was met zijn bandleden boven aan het eten, op een gegeven moment komt ie razend naar beneden, liep naar de ober, ik zag hem wijzen naar de ober op een manier waarop ik meteen zag dat er iets mis was. Ik stond op en liep naar hen toe. Habib was woedend, ik probeerde hem te kalmeren, maar hij was oersterk, ik probeerde hem vast te houden om hem daar weg te krijgen, en met zachte woorden hem te kalmeren, maar hij richt zich naar die man om te schelden, "ik maak je kapot, ik sla je dood, idioot" enzovoorts.

Ik vraag hem wat er nou aan de hand is, uiteindelijk zegt hij "hij had eten naar ons gebracht, zet hij die borden neer, zegt "eet smakelijk" en steekt ie zijn middelvinger op naar ons". Ik probeer Habib uit te leggen, dat de middelvinger uitsteken o.a. bij jongeren in Europa een vrij normale zaak is, maar er heerst woede in Habibs hart, hij ging door met schelden tegen die arme ober.

"Ik heb je niet gevraagd om mij te bedienen, ík heb je geen opdracht gegeven om 10 keer die trappen op en neer te lopen, is het omdat ik Afrikaan of zwart ben? Jouw baas heeft opdracht gegeven, als je geen zin hebt om Afrikanen of zwarten te bedienen, zeg het tegen jouw baas, je hoort je werk te doen, idioot " en ga zo maar door...

En die arme ober, staat ie daar, alle mensen kijken naar hem. Terwijl ik Habib vasthield, denk ik aan die man op het podium, die man met mooie stem, die woorden die hij sprak, alle die mensen die naar hem luisterden, en nu dit... Maar ja, aan de ene kant denk ik ook van iemand als Habib "wereldberoemd" en dan behandeld worden als 0,0 (niks). Maar dat is wat ik op dat moment denk.

Ik heb tegen Habib gezegd "het is goed zo, je hebt hem duidelijk gemaakt wat jou dwars zit, hij moet zich schamen". Het lukt mij hem naar boven te brengen. Komen wij boven, toen was daar ook weer wat tussen de drummer en de Tamanispeler, dus ik had die twee ook uit elkaar moeten halen, toen dacht ik alleen aan één ding, waarom ík weer?

Wij gingen naar beneden, en zij gingen naar buiten, want de bus stond op hun te wachten en ik ging terug naar mijn gezelschap, toen zag ik dat buiten nog wat gaande was. Dus ik weer naar buiten, ging bij Habib staan, ik zeg tegen hem "dat had je niet hoeven te doen, want je hebt je manager, díe had de ober moeten aanspreken, niet jíj. Dit is slecht voor jouw imago, dit is geen goed voorbeeld".

Hij zegt dat hij op dat moment alleen één ding zag: die ober. Terwijl wij daar staan te praten, hoorde ik kletteren, de balafoonspeler, een ouwe man, staat naast ons te plassen. Op dat moment rijdt een politiewagen langs, dus ik ga aan de stoeprand staan, zodat zij hem niet zouden zien plassen aan de openbare weg, anders was dat de dag erna op de voorpagina van de krant, " de politie in Luik heeft een lid van een beroemde Afrikaanse band aangehouden wegens plassen op straat".

Tegen de oude man heb ik helemaal niks gezegd, vanwege zijn leeftijd, want ik durf te wedden dat hij de 70 al gepasseerd is. Uit respect naar oudere mensen durf ik hem niets te zeggen, het is misschien niet goed, maar bij ons is het zo oudere mensen te respecteren.

Wilt U reageren op dit verhaal, ik zie graag uw reactie tegemoet...

Groeten aan de lezers,

Abakoula Argalaless